Als we even de site induiken dan komen we o.m dit al tegen over Koning Willem II:
Citaat uit dit verhaal:
-
Koning Willem II trad als kroonprins Willem
George Lodewijk in 1816 in Sint-Petersburg in het huwelijk met Anna Paulowna,
grootvorstin van Rusland.
Over Anna Paulowna zijn verschillende verhalen bekend :
Toen broer Tsaar Alexander I zijn opwachting kwam maken in Den Haag, Willem I was nog niet ingehuldigd, vonden sommigen dat Anna een Kalmukken gezicht had, niet zoo komplimenteus dus...
In de wedstrijd was ook nog de Britse Kroonprinses Charlotte, maar die viel af en dus trouwde de latere Willem II, de held van Waterloo, maar met Anna.
Na hun huwelijk in Sint-Petersburg laat Anna in het paleis aan de Kneuterdijk in Den Haag een bad aanleggen, ongehoord... en men fluisterde dat zij het nog gebruikte ook. Algemeen was toen nog de gedachte dat dit niet heilzaam was voor de gezondheid !! Ook gingen er al snel geruchten dat haar man betrokken was bij allerlei komplotten om zijn vader af te zetten, want zoo ging het in Rusland immers ook.
Anna was schatrijk en in de nacht van 25 op 26 september 1829 werden veel van haar sieraden na een inbraak vermist :
-
Hoe rijk Anna Paulowna wel is, blijkt bij de inbraak in het nieuwe paleis Hof van Brabant in Brussel - een geschenk van de natie - in de donkere nacht van 25 op 26 september 1829. Uit het slaapvertrek van de afwezige koningin wordt een duizelingwekkende hoeveelheid kostbaarheden ontvreemd 'pakjes met honderden geslepen en duizenden ongeslepen briljanten, voorts smaragden, robijnen, topazen, agaten, turkooizen, amethisten, aquamarijnen, een grote gele diamant uit Siberië, cameeën, saffieren. Van de laatste is er een 162 karaat, een klein kippeëi. Verder worden vermist met edelstenen bezette gouden broches, oorbellen, kruisen en diademen. Er zijn colliers weg en kettingen en armbanden, portretten in gouden lijsten en een aantal kostbare papieren. De vier schildwachten hebben niets bemerkt
De dief wordt gearresteerd in Amerika en bekent dat een deel van deze schat nog begraven ligt in Brussel, pijnlijk, want de Belgen waren net begonnen met hun revolutie, maar voor Anna wordt een uitzondering gemaakt, dwars door de linies worden de juwelen teruggebracht. De dief wordt letterlijk te kijk gezet in Den Haag, de belangstelling is echter gering.
Later komt men er achter, Anna's brieven aan Rusland zijn grotendeels bewaard gebleven, dat zij de Belgen vergeleek met de Polen, 'naburig ongedierte', aldus Anna, gelukkig wisten de Belgen dat nog niet in 1832...
Uit het huwelijk van Anna met Willem II kwamen vijf kinderen voort: Willem III , Alexander Paul Frederik Lodewijk van Oranje Nassau (1817-1890), Willem Alexander Paul Fredrik Lodewijk van Oranje Nassau (1818-1848), Hendrik van Oranje Nassau (1820-1879), Casimir van Oranje Nassau (?-1822) en Sophie van Oranje Nassau (1824-1879).
-
Het verhaal van de laatste Nederlandse agressie oorlog in Europa is wel bekend, mag je aannemen. De allerlaatste Nederlandse agressie oorlog was tegen het onafhankelijke Atjeh, klik maar eens HIER.
Het leger viel, na de opstand in Brussel, uiteen, de Belgische militairen deserteerden massaal en namen natuurlijk hun wapens mee. Er volgde nog een bombardement van Antwerpen, wat volledig averechts uitwerkte, ook de laatste Belg wilde toen niets meer met de Noordelijke Nederlanders te maken hebben en terecht natuurlijk.
In de winter van 1830 werd zowel het Nederlandse als het Belgische leger gereorganiseerd. Bij de opbouw van het Belgische leger werd dankbaar gebruik gemaakt van Franse hulp.
De Noord-Brabantse en Limburgse katholieke afdelingen van het leger werden overgeplaatst naar Friesland en Groningen, ze werden niet loyaal genoeg gevonden, geheel ten onrechte.
De rest van het leger, aangevuld met schutters uit de rest van Nederland, verzamelden zich in Noord-Brabant en trok in augustus 1831 naar het Zuiden.Herovering van Belgie is allang niet meer haalbaar, de grote mogendheden hebben al door laten schemeren dat dit niet getolereerd zal worden. Alleen de Russen willen wel helpen, want de zus van de Tsaar (Anna Paulowna) is immers gehuwd met de Nederlandse (populaire) kroonprins, de latere Koning Willem II. Citaat uit dit verhaal :
-
Later komt men er achter, Anna's brieven aan Rusland zijn grotendeels bewaard gebleven, dat zij de Belgen vergeleek met de Polen, 'naburig ongedierte', aldus Anna, gelukkig wisten de Belgen dat nog niet in 1832...
Maar helaas, Tsaar Alexander I, de broer van Anna, had het inderdaad te druk met weer een opstand van de Polen....
En dus blijft er slechts 1 motief over voor Willem I, de Eer van de Natie is aangetast en natuurlijk ook het prestige van het Huis van Oranje !!
Meer dan 30.000 man trekken op vanuit Noord-Brabant onder bevel van de Held van Waterloo, de Prins van Oranje Willem George Lodewijk, de latere Koning Willem II. Militair gezien wordt het een makkie, het Belgische Maasleger wordt bij Hasselt verslagen, het Belgische Schelde leger bij Leuven. En dan vinden de Grote Mogendheden het welletjes, een Frans leger trekt tergend langzaam naar het Noorden en dus kan de Kroonprins zich zonder gezichtsverlies met zijn mannen zich weer terugtrekken op zijn uitvalsbasis in Noord-Brabant. Zij worden overal als Helden gehuldigd. Wie mee heeft gedaan aan de 10-daagse veldtocht blijft voor eeuwig een held, zelfs zoo'n 60 jaar later zal de jonge Koningin Wilhelmina nog veteranen van de 10-daagse veldtocht huldigen.
De grootste verliezen tijdens de 10-daagse veldtocht worden veroorzaakt door honger, dorst, ongelukken, zieken, onderlinge vechtpartijen en nauwelijks door vijandelijk vuur, de Belgen waren immers zoo wijs om zich steeds snel uit de voeten te maken, want zij hadden toch de beste kaarten in handen en dan telt een nederlaag meer of minder niet zoo mee...
Zoo vertrekt een Noord-Hollandse schutterij brigade op 2 augustus ten zuiden van Eindhoven in de richting van de latere grens en verdwalen prompt. En dat zonder eten of drinken, want de keukenwagen wist hen natuurlijk ook niet meer te vinden. Bij Beringen aangekomen vinden ze de eerste slachtoffers van een schermutseling, maar waar is de vijand gebleven. En weer slaan ze aan het dwalen... En dan paniek, er wordt geschoten, het vuur wordt min of meer beantwoord tot blijkt dat het Nederlanders zijn, ook verdwaald. Na nog een nacht vol vals alarm moeten ze langs de Kroonprins marcheren die met luide stem roept :
-
Als grondslag van de vereniging van Noord en Zuid hadden de
mogendheden begin 1814 de door Falck opgestelde 'acht artikelen' aanvaard, met het befaamde eerste artikel dat voorschreef dat de vereniging 'innig en compleet' zou zijn. 6 In juni 1814 werden deze acht artikelen door de mogendheden ondertekend in een protocol dat voorschreef dat Noord en Zuid 'de meest volmaakte vereniging' zouden vormen. De Souvereine Vorst werd benoemd tot hoofd van de voorlopige regering in het Zuiden, terwijl zijn zoon, de latere Koning Willem II, werd aangewezen als commandant van de in België gelegerde geallieerde troepen.
Na de slag bij Waterloo, waarin de Prins van Oranje, de latere Koning Willem II zich onderscheidde en gewond raakte, was het gevaar voor het jonge koninkrijk echter geweken.
Op onze site hebben we ook nog dit verhaal
De Prins van Oranje
de latere Koning Willem II
Samengevat zag de carriere van Willem II er als volgt uit:
Alhoewel de inhuldiging van Willem II een perfect georganiseerde schitterende gebeurtenis was, was de (nieuwe) Kroon, speciaal voor deze gelegenheid gemaakt, voorzien van glazen juwelen. Een laagje bladgoud was over het massief zilver aangebracht, totaal had deze Staatskroon dus slechts ca Dfl 500,= gekost. De financiële toestand van de Staat stond een grotere uitgave niet toe.
Maar desondanks genoot Willem II van alles wat hem die dag overkwam, Willem had zich wel een nieuw uniform aan laten meten en trok, toegejuicht, aan het hoofd van de stoet voorop te paard naar de Nieuwe Kerk. De eed legde Willem II af met een Brits accent, nog een overblijfsel aan zijn onstuimige Britse periode....
Koning Willem II aanvaardde dus onder moeilijke financiële omstandigheden de regering. De financiële situatie van het Noordelijke Nederland was inderdaad slecht. Door het lange aarzelen van zijn vader, Willem I om het Eindverdrag met België te tekenen, was het leger al die tijd op voet van oorlog gehouden, hetgeen enorm veel geld had gekost.
Er was in 1840 een Staatsschuld van niet minder dan 2200 millioen gulden, waarvoor jaarlijks meer dan 35 millioen aan rente betaald moest worden. De Amsterdamse bankier Van Hall, sinds 1843 minister van Financiën, wist in 1844 redding te brengen.
Van Hall's voorstel, het aangaan van een vrijwillige lening van 127 millioen tegen een lage rente werd door de Staten-Generaal aangenomen. Verder werden bestaande schulden van de Staat, die méér dan 4% rente gaven, verwisseld met schulden van 4%. De lening van 127 millioen heette "vrijwillig", maar was toch eigenlijk gedwongen. Immers, wanneer die lening niet voltekend werd, zou de regering, voor zover nodig, een extra belasting op het vermogen leggen: "De stok achter de deur" noemde men dit.
De stok behoefde echter niet gebruikt te worden, de lening werd voltekend. Maar voordat Van Hall's voorstellen in de Kamers werden aangenomen, moest er nog veel verzet overwonnen worden. Niet alleen in de Staten-Generaal,maar ook daarbuiten, werd het plan van Van Hall fel bestreden.
Men sprak zelfs van Alva's penningen....
1507 - 1582
Gouverneur-Generaal van de Nederlanden
1567 - 1573
LINK
Het kan mij mijn troon kosten, zou Willem II eens opgemerkt hebben, toen hij met Van Hall de plannen besprak.
En mij m'n kop, zou Van Hall toen geantwoord hebben.
Ook de afgetreden koning, Willem I, heeft aan de lening bijgedragen. Toen hij in 1843 van Berlijn naar Den Haag was gekomen, beloofde hij 10 millioen gulden. Hij overleed te Berlijn vóór de wet op de lening er door was. Zijn erfgenamen zijn echter de toezegging nagekomen.
Door de afscheiding van België was in 1840 weer een wijziging van de grondwet nodig. Een aantal leden van de Staten-Generaal, die zich in de liberale partij verenigd hadden, vonden de veranderingen die toen werden aangebracht, lang niet voldoende. Zij wilden dat de Staten-Generaal veel meer invloed op het landsbestuur zouden hebben. Maar Willem II, gesteund door de conservatieven, was hier tegen.
Daar er van de regering geen voorstellen te wachten waren, dienden negen liberalen - de Negen Mannen, met de Leidse hoogleraar Thorbecke aan het hoofd - voorstellen voor grondwetsherziening in. De meerderheid in de Tweede Kamer weigerde echter deze voorstellen in behandeling te nemen.
De jaren 1843-1847 waren ekonomisch zwaar. O.m. de handel ging achteruit, de landbouw raakte in het slop door te lage financiële opbrengsten, waardoor de verkoopprijzen stegen. Hierdoor ontstond op sommige plaatsen, vooral op het platteland, voedselgebrek.
Tot overmaat van ramp brak in 1845 een aardappelziekte uit, waardoor grote tekorten aan aardappels ontstonden.
De aanleiding tot oproer in verschillende steden, hier en daar werden winkels geplunderd en moest de overheid het leger te hulp roepen.
Twee jaar later ontstonden weer rellen. Ook in Frankrijk, de Duitse landen, Italië en Oostenrijk-Hongarije braken rellen uit. Meer en meer begon het volk ook medezeggenschap in de regering te eisen. In Februari 1848 brak in Frankrijk de revolutie uit, die dat land tot een republiek maakte.
Van dit alles zeer onder de indruk, besloot Willem II toe te geven. Willem II verklaarde, achteraf, in 24 uur van conservatief, liberaal te zijn. geworden Willem II gaf opdracht een commissie te vormen met de opdracht een ontwerp voor een grondwetsherziening te maken.
De voorstellen die deze commissie deed, werden slechts met geringe wijzigingen door de Kamers goedgekeurd. De herzieningen van de grondwet waren zo ingrijpend, dat ook nu nog steeds wordt gesproken over DE Grondwet van 1848, die in grote lijnen nog steeds geldt.
Citaat uit dit verhaal:
-
Eind jaren zeventig (van de 18e eeuw) was overal in de Republiek een gevoel van malaise voelbaar, je wordt bedreigd en je bent machteloos, ekonomisch ging het ook steeds slechter, de VOC kurk droogde immers ook steeds verder op. En toen brak in 1776 de Amerikaanse Onafhankelijksoorlog uit met als gevolg die rampzalige Vierde Engelse Oorlog...
Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll
Op 26 september 1781, dus tijdens die rampzalige Vierde Engelse Oorlog, werd op grote schaal een anoniem pamflet verspreid, later bleek geschreven door een zekere Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll, afkomstig uit Zwolle, waar uit die buurt (Hattem) ook Daendels vandaan kwam, de Nederlandse bevelhebber van het latere Bataafse Legioen, toen Gouverneur-Generaal werd van Nederlands-Indië en zijn laatste jaren doorbracht als Gouverneur van Elmina.
Kwam als Brigade-Generaal van het Bataafsche Legioen
samen met een Frans leger o.l.v. Pichegru in de winter van 1795 naar Nederland
waar alle rivieren tot hun geluk bevroren waren....
Daendels ging in Indië de geschiedenis in als De Donderende Groote Heer
onder zijn leiding werd onder dwang de Grote Postweg dwars door Java aangelegd
terug in Europa trok hij met Napoleon op naar Moskou en overleefde het ternauwernood
Joan kwam, kort samengevat, met de analyse dat sinds de tijd van de aanleiding van de 80-jarige oorlog er eigenlijk niets was veranderd, nog steeds werd Nederland autoritair geregeerd door hoofdzakelijk de achtereenvolgende Prinsen van Oranje die immers ook altijd Opperbevelhebber van leger en vloot waren geweest en tegelijkertijd hoofd van het burgerlijke bestuur waren geweest en altijd konden dreigen met het inzetten van het leger. Om de vrijheid te herwinnen moesten, vergelijkbaar met de Geuzen, weer volksmilities worden opgericht die weerstand konden bieden aan het reguliere leger. En dus kwam het o.m. tot een oproep om onafhankelijke volksmilities op te richten die voldoende sterk gemotiveerd zouden zijn om de nieuwe vrijheden van de burgers te verdedigen, net zoals destijds de Geuzen deden ....
-
Even terzijde : rond 1984 werden Kamervragen gesteld of de sterfdag van Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll niet herdacht moest worden, want ook Thorbecke heeft bij het opstellen van de grondwet in 1848 gebruik gemaakt van de ideeen van Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll.
De Preambule van de grondwet van Thorbecke
geinspireerd op de ideeen van Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll
De moord op Willem de Zwijger in 1584 had echter voorrang.
- Enkele munten uit dit verhaal:
Lees dit fragment maar eens uit Aan het Volk van Nederland, geschreven door Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll
-
Alle mensen zijn vrij geboren. De een heeft van nature over de ander niets te zeggen. De ene mens is wel wat verstandiger van geest of wat sterker van lichaam of wat rijker dan de ander; doch dat geeft hun, die verstandiger, sterker of rijker zijn, niet het minste recht om over de minder verstandigen, minder sterken, minder rijken te heersen. God, ons aller Vader, heeft de mensen geschapen om gelukkig te worden en aan alle mensen - niemand uitgezonderd - de verplichting opgelegd, om elkaar zoveel mogelijk gelukkig te maken. Om dit goede doel van de Schepper te bereiken, dat is om hun geluk te bevorderen, hebben de mensen gevonden dat zij niet beter kunnen doen dan zich in groten getale - somtijds van enige miljoenen - bijeen te voegen en grote maatschappijen te vormen, waarvan de leden (wat gij altijd goed in het oog moet houden) van nature allen aan elkaar gelijk zijn, en de een niet onderworpen is aan de ander. In deze maatschappijen, meestal burgermaatschappijen, volken of naties genoemd, verbinden zich de leden of participanten om elkanders geluk zoveel mogelijk te bevorderen, en elkaar onderling met vereende krachten te beschermen en in het ongestoorde genot van alle eigendom, bezittingen en alle geërfde en wettig verkregen rechten te handhaven.
Meer over Baron Joan Derck van der Capellen tot den Poll kun je vinden in dit verhaal.
De macht van de Koning werd dus vanaf 1848 beperkt. De Ministers, vroeger dienaren van de Koning, werden verantwoordelijk tegenover de Staten-Generaal. Als aanvulling hierop kwam de bepaling: De Koning is onschendbaar (dat is: niet verantwoordelijk).
De rechten van de Staten-Generaal werden uitgebreid, zowel wat de wetgeving en het bestuur der koloniën als wat de geldzaken betreft. Voor de Tweede Kamer, de Provinciale Staten en de Gemeenteraden werden rechtstreekse verkiezingen ingevoerd.
Willem II heeft de nieuwe toestand niet lang overleefd. In Maart 1849 ging hij naar Tilburg. Vier dagen na zijn aankomst in Tilburg overleed hij. Waarschijnlijk t.g.v. de spanning van de laatste maanden, de onzekere politieke toestand en het overlijden van zijn zoon Alexander, het jaar te voren op Madeira. Bovendien had Willem II al een slechte gezondheid en was hij onderweg vanuit Den Haag naar Tilburg gevallen.
Dankzij Willem II beschikt Den Haag nog steeds over een aantal fraaie gebouwen aan het Noordeinde.
Ook was Willem II, anders dan zijn vader, een kunstzinnig man die in zijn leven veel schilderijen heeft verzameld.
Tilburg is dus in het bezit van een Paleis-Raadhuis. Ook al heeft er dan nooit een Koning in dat paleis gewoond. Willem II, die dit paleis liet bouwen, had dus als Kroonprins en Opperbevelhebber na de Tiendaagse Veldtocht in 1831 in Tilburg zijn hoofdkwartier ingericht en is daardoor aan Tilburg gehecht geraakt. Willem II logeerde er, als Kroonprins en Opperbevelhebber, bij verschillende families en betrok later een woning aan de Markt, die het Oude Paleis werd genoemd.
Een wel wat overdreven naam....het oude Paleis:
- In zijn nederige woning waren slechts twee vertrekken tot zijn gebruik bestemd: een slaapkamer en een eetkamer. Beide waren niet groot, slecht gemeubileerd, op den grond lagen eenvoudige grijze kleeden. In zijn slaapkamer stond een brits waarop den Kroonprins sliep, er hing een scheerspiegeltje, ten zijnen gebruike tegen de wand.
De stoelen waren oud, blouses bedekten hare jammerlijke naaktheid.
In een klein, aan de eetzaal grenzend vertrek, zonder meubelen, uitgenomen een penanttafeltje met een ouderwetsche lamp er op, gaf hij audiëntie.
De beide adjudanten sliepen en ontvingen en werkten in twee kleine benedenkamers.
Op eigen aanwijzingen werd in juli 1847 begonnen met de bouw van een paleis, ontworpen in de toen zeer in trek neo-gotische stijl, waarbij de bouwtrant van Britse kastelen werd nagevolgd.
Begin maart 1849 was alles zover klaar, dat het meubilair kon worden geplaatst. Op 13 maart vertrok Koning Willem II vanuit Den Haag naar Tilburg.
Tegen het advies van zijn lijfarts, eerst per rijtuig naar Rotterdam, waar hij bij het bezichtigen van een schip een ernstige val maakte, toen per boot naar Geertruidenberg en vandaar per rijtuig naar Tilburg.
In Tilburg aangekomen werd Willem II ernstig ziek en overleed enkele dagen later, op 17 maart 1849 in het Oude Paleis.
Na de dood van haar echtgenoot kwam Anna Paulowna in financiële problemen. Het echtpaar Willem II en Anna Paulowna hadden reeds jaren veel te veel geld uitgegeven. Anna Paulowna wist haar broer Tsaar Nicolaas I zover te krijgen dat hij een groot aantal schilderijen uit het familie bezit aankocht. Vandaar dat in de Hermitage in het huidige St. Petersburg zo'n grote collektie Hollandse Meesters hangt, w.o. een aantal Rembrandts..... En dat allemaal dankzij Anna Paulowna....
Het pas voltooide Nieuwe Paleis in Tilburg bleef jaren leeg staan, totdat het in 1864 door de erfgenamen van Willem II aan de gemeente Tilburg werd geschonken onder voorwaarde dat het gebouw bestemd zou worden tot Rijks Hogere Burgerschool, die de naam Koning Willem II zou moeten krijgen. Van 1866 tot 1934 is er ook inderdaad de Rijks HBS Koning Willem II ingevestigd.
In 1931 nam het gemeentebestuur van Tilburg het besluit om het paleis te verbouwen en in te richten als raadhuis. Daarmee verviel echter, volgens de oorspronkelijke schenkingsacte van 1864, het gebouw aan de nog levende erfgenamen van Koning Willem II. Koningin Wilhelmina deed echter direct afstand van haar rechten. Dat was echter niet het geval met de overige erfgenamen, de afstammelingen van Willem II's dochter prinses Wilhelmina Maria Sophia Louise, behorend tot de drie Duitse vorstenhuizen Saksen-Weimar-Eisenach, Reuss en Mecklenburg-Schwerin. Deze erfgenamen vroegen en kregen een schadeloosstelling van 45.000 gulden.
Vanaf 1 augustus 1936 liet Tilburg het paleis als raadhuis inrichten. Met in allerlei zalen natuurlijk portretten van allerlei leden van het Koninklijk Huis.
Tot slot nog iets over de broer, zus, stiefmoeder en de 3e zoon van Koning Willem II en Anna Paulowna: resp. Prins Willem Frederik Karel, Marianne, Henriëtte d'Oultremont en Hendrik de Zeevaarder
Broer Prins Willem Frederik Karel (1797 - 1881) nam als 16-jarige al deel aan de Volkerenslag bij Leipzig in 1813. (LINK)
Als 2e zoon had Prins Willem Frederik Karel rechten op het Groothertogdom Luxemburg, maar tegen een geldelijke vergoeding stond Prins Willem Frederik Karel deze af aan zijn broer Willem II.
Reeds in 1816 werd Prins Willem Frederik Karel benoemd tot Grootmeester van de Vrijmetselarij, een functie die Prins Willem Frederik Karel tot zijn dood zou blijven vervullen.
Prins Willem Frederik Karel was gehuwd met zijn nicht Louise van Pruisen, uiteraard van de familie Hohenzollers, het Duits van Prins Willem Frederik Karel was beter dan zijn Nederlands.
Speciaal voor Prins Willem Frederik Karel en zijn gezin werd in Den Haag op de hoek van het Korte Voorhout en de Boskant een paleis gebouwd, daarnaast vertoefde men ook graag in Huize de Pauw in Wassenaar.
In 1826 werd Prins Willem Frederik Karel benoemd tot Commissaris-Generaal van Oorlog, in die functie werkte Prins Willem Frederik Karel mee aan de oprichting van de KMA in Breda. In 1829 werd Prins Willem Frederik Karel ook benoemd tot Admiraal.
In 1830 - 1831 werd Prins Willem Frederik Karel door zijn vader naar het opstandige Brussel gestuurd, een militaire aktie die helaas voor hem mislukte. Bij de troonsafstand van zijn vader Willem I in 1840 trok Willem Frederik Karel zich terug uit alle openbare functies, maar Prins Willem Frederik Karel moest wel noodgedwongen zeer geregeld als vredesstichter optreden bij onenigheid binnen de Familie. Prins Willem Frederik Karel genoot, zoals dat heet, een vlekkeloze reputatie. Na op 84-jarige leeftijd te zijn overleden, werd Prins Willem Frederik Karel bijgezet in de Nieuwe Kerk in Delft.
Zus Marianne (1810 - 1883) was, vond men destijds, het enfant terrible van de familie, broer Willem Frederik Karel moest er vaak aan te pas komen....
-
Marianne, voluit: Wilhelmina Frederica Louisa Charlotta Marianne (Berlijn 9 mei 1810 - Erbach 29 mei 1883) was de jongste dochter van Koning Willem I en Wilhelmina van Pruisen. Marianne verloofde zich in 1828 met Gustaaf, zoon van ex-koning Gustaaf IV van Zweden, maar werd om politieke redenen genoodzaakt deze band te verbreken en trouwde op 14 september 1830 in Den Haag met haar volle neef Albert van Pruisen. Het paar vestigde zich in Berlijn, waar door de beroemde architect K.F. Schinkel een stadpaleis, het zogenaamde Albrechtspaleis, voor hen werd gebouwd.
Het was hier dat haar vaders tweede huwelijk met Henriëtte d'Oultremont gesloten werd, met wie Marianne zeer bevriend raakte.
Haar eigen huwelijk met Albert was ongelukkig; in januari 1845 verliet Marianne haar man. Marianne vestigde zich in mei 1848 op het buiten Rusthof aan de Vliet te Voorburg. Op 28 mei 1849 werd haar huwelijk door echtscheiding ontbonden.
Op 30 oktober 1849 schonk Marianne op Sicilië het leven aan een zoon, die zij Johannes Willem noemde. De vader was Johannes van Rossum (1809-1873), Mariannes koetsier, later haar stalmeester en secretaris. Hoewel deze gehuwd was, heeft Marianne vanaf 1845 met hem samengeleefd tot zijn dood. Hij vergezelde Marianne doorlopend op de vele reizen die zij ondernam. Marianne voelde zich ook met hem verbonden in een mystieke geloofsgemeenschap. In 1851 betrok Marianne met Johannes van Rossum en hun zoontje de Villa Celimontana in Rome, waar zij begon met het aanleggen van haar omvangrijke collectie schilderijen, sculptuur en antiquiteiten. Daarnaast bezat zij de villa Carlotta aan het Comomeer, waar haar kinderen haar in 1855 mochten bezoeken.
In 1856 kocht Marianne het kasteel Reinartshausen aan de Rijn bij Erbach, waar Marianne een speciale museumvleugel voor haar kunstcollectie liet bouwen. Dit werd haar voornaamste woonplaats. Haar zoon kreeg van hertog Adolf van Nassau in dat jaar ook de achternaam von Reinartshausen toegekend.
Het kind overleed plotseling aan roodvonk op eerste Kerstdag 1861. Hij werd begraven in de Evangelische kerk te Erbach, die door Marianne speciaal hiervoor gesticht werd. Na de dood van Johannes van Rossum in 1871 hervatte Marianne haar rusteloze bestaan van reizen en trekken. Marianne verbleef in die tijd ook veel op haar landgoederen in Silezie, die zij van haar moeder geërfd had en waar zij door de architect K.F. Schinkel in Camenz een slot in neogotische stijl had laten bouwen. Overal waar zij kwam deed Marianne veel aan liefdadigheid en liet zij kerken en weeshuizen bouwen. Marianne had het zakeninstinct van haar vader geërfd en beheerde haar vermogen met veel inzicht. Marianne ligt op het kerkhof in Erbach begraven in één graf met Johannes van Rossum, omdat de kerkeraad had verboden dat haar minnaar in de door haar gestichte kerk te ruste werd gelegd.
Uit haar huwelijk met Albert van Pruisen waren vijf kinderen geboren, van wie er drie volwassen werden: Charlotte (1831-1855), Albrecht (1837-1906) en Alexandrine (1842-1906). Alexandrine trouwde in 1865 met hertog Wilhelm van Mecklenburg-Schwerin en werd daardoor een tante van prins Hendrik, de echtgenoot van koningin Wilhelmina.
Stiefmoeder Henriëtte d'Oultremont (1792 - 1864) was eigenlijk aanvankelijk alleen welkom bij Marianne, pas tijdens de ziekte van haar echtgenoot ex-Koning Willem I draaiden de broers Willem II en Willem Frederik Karel wat bij:
-
In 1817 werd Henriëtte d'Oultremont hofdame bij koningin Wilhelmina, echtgenote van koning Willem I. Na haar dood in 1837 maakte Willem I bekend met Henriëtte d'Oultremont een tweede huwelijk aan te gaan. Dit plan wekte de verontwaardiging van de kinderen van de koning (behalve prinses Marianne) en van brede lagen van de bevolking, waarbij vooral de omstandigheid dat Henriëtte d'Oultremont rooms-katholiek was en van Zuid-Nederlandse afkomst, aanstoot gaf. Een pershetze en een grove pamflettenstrijd, waarin het paar figureerde als Jetje Dondermond en Willem Kaaskop en waarin de vals gebleken bewering opgeld deed dat de koning bij Henriëtte d'Oultremont reeds jaren terug twee kinderen verwekt had, deden Willem I aanvankelijk van het plan afzien.
Na zijn troonsafstand op 7 oktober 1840 op Het Loo bleek echter dat hij zijn huwelijksplannen wilde doorzetten. Na dispensatie door Rome werd het huwelijk 17 februari 1841 te Berlijn ten huize van prinses Marianne gesloten, achtereenvolgens voor een Waalse predikant en een Rooms-Katholiek priester. Ondanks het aanvankelijk verzet van de Nederlandse regering, werd het huwelijk op 2 oktober 1841 ingeschreven bij de Burgerlijke Stand in Den Haag. Als graaf en gravin van Nassau woonde het paar tot de dood van de koning in 1843 in het paleis Unter den Linden in Berlijn. Vooral door haar toewijding aan de koning in diens herhaalde ziekten won Henriëtte d'Oultremont ook de blijvende achting van koning Willem II en prins Frederik. Als weduwe betrok Henriëtte d'Oultremont het kasteel Rahe te Laurensberg bij Aken. Hier woonde Henriëtte d'Oultremont tot haar dood. Henriëtte d'Oultremont werd bijgezet in de grafkelder van het kasteel Wégimont bij Luik.
Alleen de 3e zoon van Koning Willem II en Anna Paulowna, Willem Frederik Hendrik (1820 - 1879), bijgenaamd Hendrik de Zeevaarder, is ooit in de Nederlandse koloniën geweest, waar hij o.m. Diponegoro heeft bezocht
Citaat uit dit verhaal:
een school wandplaat...
Diponegoro verklaarde zich bereid tot onderhandelen, maar werd vervolgens door De Kock in Magelang, ondanks een vrijgeleide, gevangen genomen tijdens het begin van de onderhandelingen op 28 maart 1830..
Diponegoro had als eis gesteld dat men hem moest erkennen als sultan en als het hoofd van de Islam op Java.
Te grote eisen voor een al militair verslagen Prins en dat kwam de Kock goed uit : "Het was mij niet onaangenaam. Dit heeft mij dan ook dadelijk gelegenheid gegeven om hem te zeggen, dat aan zulke eischen niet alleen geen gehoor kon worden gegeven, maar dat ik hem van dit ogenblik als mijn gevangene beschouwde."
Diponegoro werd verbannen naar Makassar op Celebes en werd in 1837 zelfs bezocht door Prins Hendrik de Zeevaarder (de jongste zoon van de latere koning Willem II) die Diponegoro een trotse man noemde die door "verraad" in handen van de Nederlanders was gekomen.
Diponegoro bleek zijn dagen te vullen met het kalligraferen van teksten uit de Koran. Hij stierf in 1855.
Zijn graf in Makassar is nu een nationaal monument.
De universiteit van Semarang op Midden-Java (het gebied waar Diponegoro leefde) is naar Diponegoro genoemd.
Het zadel en de lans van Diponegoro werden als buit meegenomen naar Nederland en werden pas in 1975 teruggeschonken aan Indonesië.
En dit kunnen we dus nog aanvullen over Hendrik de Zeevaarder:
-
Hendrik de Zeevaarder diende sinds 1833 in verschillende rangen bij de marine en bezocht als eerste Oranje Suriname en Curaçao (1835) en Nederlands Oost-Indië(1837). Verder voerde zijn zeereizen hem onder meer naar IJsland, Rusland, Noord- en Zuid-Amerika. Hendrik de Zeevaarder werd in 1843 commandant van een eskader in de Middellandse Zee, in 1847 schout-bij-nacht en in 1852 luitenant-admiraal, opperbevelhebber van de vloot. In 1879 volgde zijn benoeming tot admiraal, met het recht de veldmaarschalkstaf van zijn vader te mogen dragen. In 1847 bracht hij zijn aan tbc lijdende broer Alexander naar Madeira, waar deze stierf.
Op 5 februari 1850 werd Hendrik de Zeevaarder voor zijn broer, koning Willem III, stadhouder van het groothertogdom Luxemburg. Hier verwierf Hendrik de Zeevaarder grote populariteit door op te komen voor de belangen van de Luxemburgers. Hendrik de Zeevaarder verbeterde landbouwmethoden en liet een spoorwegnet aanleggen.
Prins Hendrik de Zeevaarder bleef zijn hele leven zeer betrokken bij de zeevaart. Hij stond aan de wieg van onder meer de Stoomvaart Maatschappij Nederland, de Stoomvaartmaatschappij Zeeland en de Koninklijke Nederlandsche Yacht Club in Rotterdam.
Hendrik de Zeevaarder gold als een van de rijkste prinsen van Europa. Hij trouwde 19 mei 1853 in Weimar met Amalia van Saksen-Weimar. Na haar dood hertrouwde Hendrik de Zeevaarder in Potsdam op 24 augustus 1878 met prinses Marie van Pruisen. Terwijl Hendrik de Zeevaarder zich opmaakte het huwelijk van koning Willem III en koningin Emma te Arolsen bij te wonen, werd prins Hendrik getroffen door de mazelen. Hendrik de Zeevaarder overleed aan een hersenembolie die hier het gevolg van was. Zijn beide huwelijken bleven kinderloos.
Een andere bron omschrijft Hendrik de Zeevaarder als volgt:
Al op zijn tiende was prins Willem Frederik Hendrik, zoon van koning Willem II en de Russische grootvorstin Anna Paulowna, door zijn grootvader tot adelborst eerste klasse benoemd. De op 13 juni 1820 op paleis Soestdijk geboren prins had zijn hart aan de zee verpand en werd om die reden 'Hendrik de Zeevaarder' genoemd. Hij maakte lange reizen; zo was hij de eerste telg uit het Huis van Oranje die Nederlands-Indië bezocht. Prins Hendrik de Zeevaarder, een integere man van weinig woorden, was een groot pleitbezorger van de wederopbloei van de Nederlandse handelsvaart en vertegenwoordigde die tijdens de feestelijke opening van het Suezkanaal in 1869.
Hendrik de Zeevaarder, stadhouder van het groothertogdom Luxemburg participeerde in de Vlissingse scheepsbouwwerf De Schelde, was nauw betrokken bij de oprichting van de Stoomvaart Maatschappij Nederland in 1870 en accepteerde zeven jaar later het erevoorzitterschap van de Afrikaansche Handels-Vereeniging. Dat er van de populaire prins Hendrik de Zeevaarder, die graag een helpende hand bood, soms misbruik werd gemaakt, deed hij zelf af met de laconieke opmerking:
Hendrik de Zeevaarder overleed op 13 januari 1879 in het Luxemburgse slot Wolferdingen aan een hersenembolie. De ongeveer 20 miljoen gulden die de niet in gemeenschap van goederen getrouwde prins Hendrik de Zeevaarder naliet, kwam voor een groot deel ten goede aan zijn broer, de aartsconservatieve en licht ontvlambare koning Willem III.
We kregen de volgende vraag met antwoord:
De Nederlandse monarchie dateert uit het begin van de 19e eeuw. De vragensteller is op Amerikaanse connecties gestoten.Het gaat om de tweede koning van Holland, de meeste mensen wisten niet veel over hem.
De prinses met wie hij trouwde had een aantal jaren in de Verenigde Staten gewoond. Zij had zich toegelegd op het schilderen en van haar hand zijn dan ook enkele in de V.S. gemaakte schilderijen bekend.
Zij overleed bij de geboorte van haar eerste kind. De vader van haar kind was een graaf. Ik kan er niet achter komen wie deze prinses is en ook niet wie deze graaf was. Kan iemand mij vertellen wat de familienaam van deze graaf was?
Ik ben een nicht van Aad, onze webmaster, naar wie U geschreven heeft met bovenstaande vraag.
Nu klonken mij Uw gegevens niet bekend in de oren, en ik had wat moeite met de vraag, omdat ik niet begreep hoe de vrouw van koning Willem II, onze tweede koning, een vrouw kon hebben, die in haar eerste kraambed stierf, terwijl haar man een graaf was.
Ik denk echter, dat wat ik gevonden heb is waar U naar zoekt. Tenminste, dat hoop ik!
Koning Willem II trouwde met Anna Pavlovna van Rusland en zij hadden 5 kinderen, waarvan het 4e kind, een zoon Casimir, later in hetzelfde jaar als zijn geboorte overleed, namelijk in 1822. Willem II werd pas koning in 1840, en was voordien dus kroonprins, een prins van Nederland.
Willem II had echter ook nog een broer en twee zusters. Zijn broer was prins Frederik, die trouwde met Louise Augusta van Pruisen. Zij hadden een doodgeboren kindje en verder nog 2 dochters en 2 zonen. Deze zonen stierven echter allebei jong, de eerste werd slechts 1-2 jaar oud, de volgende 13. Alleen de dochters groeiden op en hadden een eigen familie en deze prins Frederik, broer van koning Willem II, is daardoor o.a. zelfs de over-overgrootvader van koning Boudewijn van België geworden.
Ik vermoed nu, dat deze broer van de tweede koning van Nederland de graaf is, die U zoekt. Zijn vrouw stierf weliswaar niet in het kraambed (het was de baby, die het niet haalde), en zijzelf werd 62 jaar, maar de familie gegevens komen het dichtste bij Uw vraag.
Ik weet alleen niet of Louise ooit in de Vereinigde Staten is geweest of dat zij schilderde.......
