In ons verhaal En dan liever de lucht in met Van Speijk zijn we mr. M. C. Bichon van Ysselmonde al eens tegengekomen met deze fraaie toespraak :
De burgemeester van Rotterdam, mr. M. C. Bichon van Ysselmonde, hield een toespraak tot de 'moedige* stadsgenoten, die de eer van het vaderland moesten verdedigen.
-
"Nadat ter Beurze de manschappen bijeen gekomen waren en zij nu gereed stonden af te trekken om de stad hunner inwoning te verlaten, trad de Edel Achtbare Heer Burgemeester onzer Stad, Mr. M. C. Bichon van Ysselmonde (van wien insgelijks twee zonen onder de uittrekkende Schutters zich bevonden), in het midden van het rondom hem geschaarde korps, en deed aan hetzelve de navolgende hartelijke toespraak:
'Zoo is het uur dan daar, waarde en hooggeachte Stadgenooten ! het uur waarin gij deze muren verlaat, om, opvolgende de stem des Konings, de inspraak uwer Vaderlandsliefde, en hel gevoel van eer en pligt, vrijwillig de wapenen te voeren ter verdediging van dien heiligen bodem, waar onze wieg stond, waar wij hopen, dat eenmaal ons graf wezen zal. En zouden wij, die er trolsch op zijn aan het hoofd van zulk eene Burgerij te staan, dan op dezen plegtigen dag niet gaarne ons "vaarwel!" aan u uit-boezemen.
Ja gewis! waar gij gaat, brave Stadgenooten ! zullen onze hartelijke, onze welmeenende wenschen u vergezellen: Gods zegen ga met U! Verwerft, door krijgstucht, orde en gehoorzaamheid aan wel en regel, de algemeene achting! Handhaaft door moed, trouw en beleid, de eer en roem van Rotterdam! Zoo gij, ter verdediging onzer onafhankelijkheid, buiten onze vesten voor ons werkzaam zijt: wij, door andere pligten hier gebonden, zullen er, naar vermogen, voor de belangen, voor het welzijn uwer achtergelatenen zorgen: uwe belangen zijn de onze, want in uwe gelederen zijn onze vrienden, onze aanverwanten, ons bloed, onze kinderen.
Vaart dan wel! Gaat met kalme gelatenheid, met fieren moed, Eere zij Hollands trouwe en der standvastigheid van het Noorden aan eenmaal vrijwillig gezworen eeden!!!
Keert met roem in welzijn tot ons terug! Opene armen en warme harten wachten u, in gunstiger tijden, in betere toekomst, met blijde welkomstgroeten weder, en, bij gaan en keeren, zij de juichtoon van al wat edel en braaf denkt, van u, van ons, van ieder Hollandsch hart,"
-
......blaze men, bij verpoozing, tabaksrook in het fondament..............nadat men alvorens den endeldarm met den vinger, een lepelsteel of spatel, behoorlijk en voorzigtiglijk, geledigd hebbe...............
Wat het fondament is ? Tegenwoordig heet dit gewoon anus....
In punt 10 lees je dan ook nog o.m. :
-
...........koestere denzelven met de natuurlijke warmte van een naakt bijliggend Persoon die de wrijvingen onder de dekens voortzet......
Waar hebben we het toch over, hier over natuurlijk, de hulp aan drenkelingen !!!!!
Kort daarna, in 1758, kon men ook in Holland berichten lezen over het succesvol gebruik der tabaksrook bij reanimatie. De doopsgezinde Amsterdamse predikant Cornelis van Engelen (1726-1793), een der oprichters van de Maatschappij tot Redding van Drenkelingen, predikte vurig het gecombineerde gebruik van de fumigator met warme doeken, het prikkelen der keel met een veer en het toedienen van braakmiddelen. Ook onder de Rotterdamse medici ontmoette deze therapeutische combinatie een welwillend oor.
Het nuttige was daarmee in de tabakspijp met het aangename verenigd: er kon nu moeilijk meer over de nadelige effecten van de tabaksrook op de gezondheid worden gediscussieerd.
Dat de toepassing van de tabaksrook-methode een populaire hulpverlening aan drenkelingen was, bewijst ons het optreden van de Rotterdammer Pieter Knuysting :
Op een nacht in 1769 gebeurde op de nachtschuit van Gouda een ongeluk waarbij "een provenier uit het Tuchthuis" overboord sloeg en eerst een kwartier later werd opgevist. De verslaggever schrijft dan dat Knuysting de drenkeling "op een kussen (legde)... verzoekende de andere lieden, die in de schuit waren hunne tabakspypen te stoppen en aan te steken. Hiervan maakte hy wel tot veertien of vijftien stuks gebruik, om hem in het fondament te blaazen, terwyl hy bij de zevende pyp de eerste ligte beweging van leven bemerkte: waarop de drenkeling vier of vijf gulpen water overgaf ..." Na enige tijd werd de patiënt tenslotte nog de ader gelaten, "... waarop de Lyder, zonder het minste ongemak naar de Schuit wandelde, waarmede hij nog dien zelfden avond naar Gouda vertrok".
Door de herleving van de aandacht voor een adequate hulpverlening bij dreigende verdrinkingsdood raakten eveneens een aantal langbekende behandelingsmethodes opnieuw in zwang, waaronder de verwarming van het schijndode lichaam door "natuurlijke warmte".
In dit geval gaf een incident langs de Rotterdamse Schie deze methode zelfs landelijk bekendheid.
De geleerde stadsarts Lambertus Bicker (1732-1801), tevens hoogleraar aan de Illustre School van Rotterdam, maakte op zekere middag met een zojuist van koepokstof voorziene jonge dame een ritje met de karos door de stad.
Een schichtige reactie van de paarden deed onverwachts de koets van de weg raken en in de Schie belanden, waarbij Bicker zich voor de taak zag gesteld om zijn reisgezellin van de verdrinkingsdood te redden. Het lukte echter niet. Uitgeput verdween hij onder water en werd even later door toegeschoten omstanders als dood op het droge getrokken.
Stadsherberg De Romeijn, aan de Schie, net buiten de Delftsche Poort
Ervoor de trekschuit naar Delft, aan het huis links naast De Romeijn de vertrekbel
Stadsherberg De Romeijn stond op de plaats waar nu de Hofplein fontein spuit
link
Geheel volgens de gebruikelijke gang van zaken bracht men Bicker naar de dichtstbijzijnde herberg waar men hem ontkleed voor het vuur legde, met doeken warm wreef, een clysma gaf en op de koop toe nog ader liet.
In deze toestand vernam een der aanwezigen van de lippen van Bicker de verzuchting "natuurlijke warmte".
Toen de toegesnelde dochter van Bicker dit hoorde, ontrolde zich voor de ogen der omstanders een schouwspel, dat later als volgt in dichtvorm beschreven is:
- Sy roept, in blijdschap uitgelaten,
Alleen de warmte der Natuur,
Alleen die warmte sal hem baten,
Ei, schuift mijn Vader ver van 't vuur.
Met een bekoorlyk maagdenblos.
Rukt zij vol drift haar kleeren los.
Den halsdoek werpt ze fier ter zijde.
Geen kleine schaamte boeit haar meer.
Met open boezem stort zy blyde.
Zich op de borst haars vaders neer.
Wie drukt de vreugd der Dochter uit
By 's Vaders ruimer ademhalen.
Wie, daar hij de oogen weer ontsluit?
Men wryft den drenkling 'iveege lyf:
De dochter helpt met eigen handen.
O, zegt ze, houden wy toch aan
Alreeds voel ik het harte slaan.
die haar vader van de verdrinkingsdood redde door toepassing van de natuurlijke naakte warmte
Tot slot nog een stukje ambtelijk beleid, je laat vast iets maken, maar uiteindelijk besteed je het toch maar uit, dat ergerlijk zeulen met lijken moet afgelopen zijn......
