Citaat uit bijv. dit verhaal waar het Sportfondsenbad, het Van Maanenbad in de Van Maanenstraat in Rotterdam ter sprake komt:
-
Dat jaar, 1957, was een druk jaar voor me. Zesde klas af en naar de MULO toe. Dat jaar kreeg ik ook nog twee zwemdiplomas in het Sportfondsenbad in Rotterdam en mijn "fietsrijbewijs" - yup, echt voor moeten fietsen - de Vereniging voor Veilig Verkeer kwam er speciaal voor naar onze school. En de fiets werd ook nog geinspecteerd en je moest er van alles van af weten. Plus de verkeersregels natuurlijk.
als Aad z'n ogen dicht doet, ziet ie het nog steeds voor zich, een hele sensatie, want je zag nauwelijks de rails door al dat gras....
LINK
Bijgaand mijn zwemdiploma's, achterop staan de eisen, waaraan je moest voldoen.
Nou rijbewijzen hebben we niet, dachten we, maar zwemdiploma's wel, wat vind je van deze van Hans, uit dit verhaal :
-
Een nieuw vak werd in klas 5 ook ingevoerd t.w. tekenen. Nu, daar zag ik nooit veel in en heb mij daarvoor ook nooit geïnteresseerd. Het hoogste cijfers was een 6, dat ik kon behalen.
Veel leuker was een nieuwe activiteit buiten school. Elke zaterdagmorgen vóór schooltijd kregen wij zwemles in het sportfondsenbad in de Van Maanenstraat (zijstraat van de Bergselaan).
Ik begon, net als zoveel kinderen in het kikkerbadje. Daar hingen diverse kabels over het bad met beugels in het water. Hier moest je in gaan liggen en een zwemjuffrouw met een hele harde stem brulde dan een half uur lang : "buigen, spreid en sluiten". Ze had deze bewegingen voor je handen en benen eerst op het droge voorgedaan en daarna moesten wij dit in het water oefenen.
De lessen duurden van 7.30 uur tot 8.00 uur op zaterdagmorgen. Na de zwemles weer rechtstreeks naar school, want die begon weer om 8.45 uur. Ik herinner mij nog goed, dat ik van mijn moeder twee krentenbollen mee kreeg voor onderweg naar school. Die smaakten altijd zo lekker en dat was ook altijd een feest. Ik heb nooit meer zulke lekkere krentenbollen gegeten!!!!.
En dit zijn Hans' diploma's :
ISBN 90729771671
En natuurlijk maken we nu een beetje reclame, maar dat mag best voor een keer, 1 samengevat hoofdstukje dan:
-
Sinds mei 1937 komen inwoners van de stad naar de Van Maanenstraat om te zwemmen. Bijna 20
miljoen zwemmers zijn er al 'nat' geworden. Omdat het zwembad een grote rol heeft gespeeld, en dat nog steeds doet, is er een boek uitgegeven met de naam: 'Daar heb ik nog..:
De titel verwijst naar een veel gehoorde uitspraak als je aan Rotterdammers vraagt: "Kent u het Van Maanenbad?"
Gekissebis over de toekomst van het zwembad in de Rotterdamse Van Maanenstraat is niet alleen van deze tijd. Het was al onderwerp van discussie lang voordat in 1931 de eerste steen van de nieuwe woonwijk Bergpolder werd gelegd.
Voor 1900 zwom je als Rotterdammer gewoon buiten, in en rond de stad. Een duik in de singel of gracht; het gezag kneep een oogje toe, zolang je maar een broek aanhad en de openbare orde niet verstoorde.
Citaat uit dit verhaal:
-
Ook schreef de Vletter artikelen als :
De gemeente hield zich verder nauwelijks bezig met de vrijetijdsbesteding van de fabrieksjongens en havenarbeiders, die lange dagen maakten en weinig geld hadden.
Pas aan het begin van de nieuwe eeuw zag het stadsbestuur het belang van beweging en hygiëne voor de volksgezond heid in. De eerste voorzieningen voor sport en recreatie kwamen in beeld.
Citaat uit dit verhaal:
Een andere mogelijkheid om in Schiebroek te komen was via De Wilgenplas. Deze foto laat zien wat De Wilgenplas was. Een openluchtzwembad met veel recreatiegebied er omheen.
De Wilgenplas was het beste te bereiken met de trein, die vanaf het Hofplein naar Scheveningen reed. Je had dan de halte Bergweg, een halte in Schiebroek bij de Kleiweg en deze halte De Wilgenplas.
Zie je dat er toen nog goed gecontroleerd werd bij de uitgang. Als je geen kaartje kon tonen, dan kwam je er niet door. Het kon gebeuren, dat er geen vervoer was door ijzel of sneeuw en dan stapten meerdere van ons bij de Bergweg op de trein en wandelden dan vanaf de Wilgenplas naar de drukkerij.
Maar met heel veel ijzel, dan schuifelde ik tot de Bergweg en stapte daar op lijn 14 naar de halte Plaswijck. Meestal was er een hele groep op de tram en we gingen dan gezamenlijk en heel voorzichtig, de dames soms gillend, door de C.N.A.Looslaan naar het begin van de Adrianalaan.
Daar moesten we een holletje af en dan werd het heel moeilijk. We moesten dan op ons hurken, andere gingen maar zitten, omlaag, en als dat gelukt was, verder schuifelend naar ons werk. We kwamen dan wel te laat, maar we waren er en onze chefs moesten ook op dezelfde wijze naar de zaak komen.
Zo konden zwemliefhebbers terecht in gemeentelijke openluchtbaden, bijvoorbeeld aan de Baan in het centrum of de Wilgenplas in Schiebroek. Wegens de ziekte van Weil hebben deze locaties uiteindelijk hun deuren weer moeten sluiten.
Een 'fris' alternatief was het Maasbad, een drijvend bassin met houten badhokjes aan de linkeroever van de rivier; tot in de jaren vijftig deinde het elke zomer mee op de golven.
Zwemlessen en wedstrijden werden gehouden in de Schie, het Haagse Veer en het Hang.
De oudste overdekte zweminrichting lag aan de Tuinderstraat, tot 1940 een zijstraat van de oude Binnenweg. Daar trainden coryfeeën als Rie Mastenbroek, Cor Kint en Willy den Ouden in de jaren dertig voor nationale en internationale zwemkampioenschappen.
Citaat uit dit verhaal:
-
In een betrekkelijk korten tijd is onze ijverige Maasstad een respectabel aantal zweminrichtingen rijker geworden, die niet weinig bijdragen tot verhooging van het amusementspeil der stad Rotterdam.
Eén van deze is de "Wilgenplas" in Schiebroek. Het zwembad "De Wilgenplas" met zijn turnveld, zijn sportterreinen en al zijn overige attracties wil geen andere pretentie hebben, dan een plekje buiten te zijn, waar iedereen, behalve de "Familie Conventie" welkom is. Geen plezierbedervende bepalingen hier, geen traditioneele wetjes, (behalve de uiteraard strikt noodzakelijke), maar vrijheid van beweging: vrijheid en nog eens vrijheid.
Een wandelingetje langs de terreinen van dit dorado, 't was Zondagmiddag en warm, bewees mij spoedig, welk een alleszins uitzonderlijke vrijheid men hier aantreft, een frisch gedoe voor en van ieder, die een open oog heeft voor licht en lucht, water en sport. Hier een groep zwemmers, die elkander de loef trachten af te steken met zweef- en andere duiken van de "Hooge", of die hun kundigheid op de glijbaan demonstreeren, daar een stel turners, die hun capaciteiten op rekken en bruggen meten.
Weer verder een clubje jongelui, die van een heerlijk (en gratis) zonnebad genieten, ('t was een dag van groote hitte, ik zei het reeds). en tenslotte op het café-terras ranja- en andere vriendelijke drankjes-slurpende, gebadmantelde menschenkinderen.
Werkelijk, deze tafereelen ademen vrijheid van opvatting. Rest mij hieraan nog toe te voegen, dat de Wilgenplas met een autobus vanuit Rotterdam (Hofplein) gemakkelijk te bereiken is, terwijl voor autobezitters een keurige, bewaakte parkeergelegenheid en voor "rijwielisten" een onmetelijke fietsenstalling aanwezig is.
Maar, zegt gij wellicht, het is mij voor zwemmen in de open lucht al wat te frisch! Geen nood:
Een nuttige attractie, zoowel voor stadgenooten als voor vreemdelingen, is wel een bezoek aan de Overdekte Zweminrichting, Tuindersstraat 89, waar voor jong en oud gelegenheid is zomer en winter te zwemmen, hetzij op uren voor Dames en Heeren afzonderlijk, dan wel op uren, bestemd voor familiebad.
Voor niet-zwemmers heeft men toeschouwersplaatsen.
Voor minder goede zwemmers een ondiep gedeelte, vanwaar men rustig kan kijken en genieten van mooie sport, wanneer de vele uitstekende zwemmers (sters) w.o. de wereldberoemde Zus Braun en ook de kampioen Leen Korpershoek hun baantjes trekken, van gymnastiek, wanneer de springkampioene Truus Klapwijk haar volgelingen aanvuurt óók haar prachtige sprongen van lage of hooge plank te maken, van spel door al die meisjes en jongens, die zelfs in de wintermaanden van het heerlijk verwarmde water telkens maar noode afscheid kunnen nemen.
-
Wie gezelligheid wil vinden,
treft hier spoedig leuke vrinden,
Koest'rend zijn de douches waar
schoon gespoeld wordt huid en haar.
Schoolslag, crawlen, duiken, springen,
heilzaam zijn die handelingen,
Onbestaanbaar is 't gevaar,
immer staat er toezicht klaar.
Zwemmen maakt de geest loyaal
en het lichaam sterk als staal.
Zwemmen verjongt het lichaam en verfrischt den geest!
niet kunnen zwemmen in Rotterdam is zielig
Plannen voor een nieuw binnenbad in de stad waren er al in 1927. Han Bierenbroodspot uit Amsterdam had een slim spaarsysteem opgezet, waarbij inwoners zelf een startkapitaal bij elkaar brachten. Rotterdam wilde graag via dezelfde aanpak een bad oprichten. Overdekt zwemmen was veiliger en gezonder.
Daar kwam bij dat het zwembad in de Tuinderstraat eigenlijk veel te klein was. Vijftien meter lengte betekende heel wat keerpunten voor de jonge vrouwen die oefenden op olympische afstanden van minstens vijftig meter.
Even was er nog sprake van dat het nieuwe bad op Zuid zou komen, als onderdeel van stadion De Kuip. In het ontwerp was al ruimte voor een zwembad uitgespaard.
Uiteindelijk wees de gemeente Noord aan als de ideale plek, middenin de nieuw in te richten buurt Bergpolder. De spaarkas werd vast geopend. In een paar maanden tijd was er 14.000 gulden bij elkaar, een bedrag dat uiteindelijk zou uitgroeien tot een 100.000 gulden.
Omdat de gemeentebestuurders het eerst niet eens konden worden over een geschikt stratenplan, duurde het tot begin jaren dertig voor de bebouwing van Bergpolder echt van start ging. In een paar jaar tijd verrees een wijk met betere arbeiders- en middenstandswoningen. Wie daarheen verhuisde, ging echt 'op chique' wonen.
Toch liet het zwembad nog altijd op zich wachten. De directeur van de Tuinderstraat kon het namelijk niet verkroppen dat hij concurrentie kreeg en wist de komst van een nieuw bad in Noord lang tegen te houden door onophoudelijk bezwaar in te dienen.
Intussen had een redersfamilie in Kralingen wel al het Oostelijk Zwembad opgericht - nu trouwens ook een sportfondsenbad; Hillegersberg kreeg De Overdekte, eveneens een particulier initiatief. En wat de zwembadbaas van de Tuinderstraat toen niet had kunnen bevroeden: het oorlogsbombardement zou zijn oude bad volledig in puin leggen.
met geopend schuifdak
sinds de jaren '70 nooit meer geopend
De inspiratie voor dit verhaal haalden we, met toestemming, uit dit tijdschrift:
Jaargang 27, (1), 2005
En tot slot, natuurlijk plaatsen we hier graag ook jouw herinneringen aan het Sportfondsenbad, het Van Maanenbad in de Van Maanenstraat in Rotterdam, dus....
En prompt kwamen er de volgende reakties:
Mijn naam is John van de Pol en de zwemjuf met de harde stem is mijn moeder (overleden in 1993) nog steeds ontmoet ik mensen in Rotterdam die zich haar kunnen herinneren. In ieder geval kon ze wel lesgeven, en werd er (misschien) met knikkende knieën naar haar geluisterd.....
Het boek over het zwembad heet, “ Daar heb ik nog”, en is uitgegeven ter gelegenheid van het 65 jarig bestaan van het bad.
Omdat blijkbaar e.e.a. nog leeft, kon ik je deze gegevens niet onthouden.
