Geschiedenis is ook je verdiepen in allerlei mythes en legendes, bijv. over de Stone of Destiny: fascinerend!
Maar of alle mythes en legendes over de Stone of Destiny op waarheid berusten, historisch bewezen zijn???
Vanaf 30 november 1996 verenigd met de Stone of Destiny
De Stone of Destiny kwam na precies 700 jaar weer terug in Schotland
Natuurlijk eerst een samenvatting over de Stone of Destiny. We hebben ervoor gekozen om dit verhaal over de Stone of Destiny te vertalen (en uit te breiden) naar het Nederlands.
Na deze introductie over de Stone of Destiny gaan we het verhaal nog verder uitbreiden met allerlei overige informatie!
Introductie Stone of Destiny
Ieder verhaal heeft altijd een eigen begin, dit verhaal over de Stone of Destiny heeft zelfs verschillende begin- en eindpunten. De Stone of Destiny, de steen (tot donderdag 14 november 1996) geplaatst onderin de kroningsstoel in de Londense Westminster Abbey, waarop Engelse en later ook de Britse koning(in)en werden gekroond, zou wel eens 50, 700 of misschien wel meer dan 3000 jaar oud kunnen wezen. Op de Schotse Nationale feestdag in 1996, St. Andrews Day, 30 november, werd de Stone of Destiny overgebracht naar Edinburgh Castle. De Stone of Destiny zal alleen terug gaan naar de Westminster Abbey in Londen voor een kroning van een toekomstige Britse koning(in).
Edinburgh Castle was een van de mogelijke locaties waar toch uiteindelijk de Stone of Destiny naar toe zou worden gebracht, het was meer een toeristische dan een historisch verantwoorde keuze om de Stone of Destiny naar Edinburgh Castle over te brengen. De meest logische locatie zou natuurlijk Scone zijn geweest, nu een voorstad van Perth. De Moot Hill vlakbij Scone Palace, daar hoort de Stone of Destiny thuis! De plek waar de Schotse koningen volgens aloude vorstelijke tradities werden gekroond.
De relatie tussen Schotland en Engeland is nooit echt hartelijk geweest. Edward I van Engeland zou in 1296 zelfs Schotland annexeren, denk aan Braveheart, en zou de Stone of Destiny, een belangrijk symbool voor Schotland, over laten brengen naar Engeland. De Stone of Destiny weegt 990 kg, voor het transport richting zuiden liet Edward I ijzeren ringen aanbrengen aan beide zijden van de Stone of Destiny. De Stone of Destiny zou pas in 1996, of eerlijk gezegd, ook even in 1951, weer terugkomen naar Schotland. Op Kerstmorgen 1950 werd de Stone of Destiny gestolen uit de Westminster Abbey. Aanvankelijk als een studentengrap, maar later bleek dat een van de hoofdpersonen, Ian Hamilton, maar steeds probeerde duidelijk te maken dat hij het in ieder geval ook had gedaan om politieke redenen. Toen de politie achter de diefstal kwam, werd voor het eerst in 400 jaar, de grens tussen Engeland en Schotland (weer) gesloten. Ondanks de sluiting van de Anglo-Schotse grens kwam de Stone of Destiny toch in Schotland terecht waar het uiteindelijk werd achtergelaten op een logische plek, waarna de Stone of Destiny weer werd teruggebracht naar de Westminster Abbey in Londen.
De schuldigen werden nooit bestraft, juridisch was het staatshoofd, de toenmalige Britse Koning, immers ook geen eigenaar van de Stone of Destiny. Eigendommen van de Kroon vallen vaak slechts voor 90% onder een wet. Maar te midden van juridische overwegingen, werden er toch meteen weer moderne legenden geschapen, al dan niet bewust, over het leed van de Schotse Stone of Destiny in Engeland.
En dus namen sommigen aan dat de echte Stone of Destiny in 1951 was vervangen door een namaak Stone of Destiny. Amateur historicus Archie Mc Kerracher betoogde dat Bertle Gray, net als in 1928, nu ook weer in 1950 had gezorgd voor een namaak Stone of Destiny. "De 1928 kopie, niet eens een heel goede kopie vergeleken met die in de kerk van Dundee, en de Westminster Stone of Destiny, liggen ergens op een geheime lokatie in de streek rond Arbroath. Bij sommige gelegenheden wordt het getoond tijdens een rondgang door de straten van Arbroath. Ik denk niet dat die Westminster lui, die een Stone of Destiny terug hebben gekregen, argumenten gaan zoeken".
De kroningsstoel in de Westminster Abbey, met de Stone of Destiny nog aanwezig.
Stel dat de echte Stone of Destiny in 1950 is vervangen door een kopie, dan is de Stone of Destiny in Edinburgh Castle dus een fake….. Maar zelfs als dat het geval zou zijn, er zijn mensen die twijfelen of de Stone of Destiny door Edward I in 1296 meegenomen, wel de echte was. Pat Gerber gelooft dat een namaak Stone of Destiny door Edward I is meegenomen, terwijl de echte Stone of Destiny op een geheime plaats in de buurt was verstopt. Het zou een verklaring kunnen zijn waarom Edward I een aantal ridders terug heeft gestuurd naar Scone op 17 augustus 1298. De Abdij werd doorzocht, geplunderd en zelfs gedeeltelijk afgebroken, mogelijk op zoek naar iets? Op zoek naar de echte Stone of Destiny? Waar ze ook naar op zoek waren, ze zijn met lege handen teruggekomen. Gerber en anderen hebben ook betoogd dat in het Verdrag van Northampton (1328) was aangeboden de Stone of Destiny terug te geven. Maar de Schotten hebben deze bepaling in het Verdrag van Northampton niet overgenomen. Edward III deed een nieuw aanbod in 1329, hij bood zelfs aan dat de Koningin-moeder de Stone of Destiny terug zou kunnen brengen naar Berwick. In 1363 werd voor het laatst aan de Schotten aangeboden om de Stone of Destiny terug te brengen, maar ook nu gingen de Schotten er niet op in. Wisten zij dus dat de Stone of Destiny in Londen een vervalsing was?
Kortom, is de officiële Stone of Destiny dus wel echt? Cambray vertelt in zijn "Monuments Celtiques" dat hij een Stone of Destiny heeft gezien met de Latijnse inscriptie: "Ni fallat fatum, Scoti quocumque locatum Invenient lapidiem, regnasse tenetur ibidem" / "Als deze Stone of Destiny waar blijkt te zijn, zijn de Schotten Koning daar waar de Stone of Destiny zich bevindt". Op de officiële Stone of Destiny ontbreekt deze inscriptie……. Een replica van de Stone of Destiny waarop de Schotse Koningen werden gekroond op Moot Hill tot 1296, toen Edward I de Stone of Destiny meenam naar de Westminster Abbey, aldus het bord bij deze Stone of Destiny
Een zekere Wendy Wood schoof in 1968 zelfs een tekst onder de ijzeren ring van de Stone of Destiny in de Westminster Abbey, waarop de tekst was aangebracht: "Dit is niet de originele Stone of Destiny. De echte Stone of Destiny is van zwart basalt met hiëroglyfen en ligt in een heuvel in Schotland". Met de heuvel werd Dunsinnan Hill bedoeld, ten oosten van Scone, een al eeuwenlang bekende legende. In Dunsinnan Hill zou ooit de echte Stone of Destiny begraven zijn!
Op het eind van de 19e eeuw claimde Seton Gordon dat de Earl of Mansfield, wiens famillie al 300 jaar land bezat in de omgeving van Scone, hem over een traditie had verteld die van vader op zoon was overgegaan. Het verhaal was dat ergens in de jaren 1795 - 1820, na een zware storm, een boerenknecht met een vriend over Dunsinnan Hill had gelopen. De overvloedige regenval had een stuk aarde doen afglijden met als gevolg een zeer diepe spleet. Op de een of andere manier konden zij met licht tot onderin de spleet kijken. En zagen daar een gebroken muur van een onderaardse ruimte. In een hoek van de ruimte een trap geblokkeerd door puin. In het centrum van de ruimte zagen ze een stuk steen bedekt met tekens en ondersteund door vier stenen 'palen'. 
Aangezien ze geen kostbaarheden hadden ontdekt in de onderaardse ruimte, realiseerden de mannen zich niet wat ze misschien hadden gevonden en hebben daar verder ook niet overgepraat.
Pas enkele jaren later herinnerde een van de mannen zich de lokale legende dat bij de komst van Koning Edward I de monniken van Scone in grote haast de Stone of Destiny naar een veilige plaats hadden gebracht en uit de Annety Burn ("beek") een soortgelijke steen, met dezelfde afmetingen als de Stone of Destiny hadden gehaald, en die vervolgens in triomf door Edward I was meegenomen. Uiteraard ging de man terug naar Dunsinnan Hill, maar heeft de onderaardse ruimte niet meer teruggevonden. Zelfs de plek waar ooit de aardverschuiving was geweest, was verdwenen….
Hoogstwaarschijnlijk is de Stone of Destiny uit de Westminster Abbey / Edinburgh Castle dus zandsteen uit de buurt van Scone. En als dat zo is, zou het dus de officiële Stone of Destiny zijn, alleen niet de ECHTE Stone of Destiny….. Want, ook weer volgens allerlei legendes, zou de Stone of Destiny niet uit Schotland stammen, maar uit Ierland, daar naar toe overgebracht vanuit Spanje, waar de Stone of Destiny zou zijn beland vanuit Egypte, daarheen overgebracht vanuit het Beloofde Land…
Voordat we in allerlei legendes over de herkomst van de Stone of Destiny duiken, eerst eens nagaan wat is er eigenlijk bekend over de Stone of Destiny. Historisch staat vast dat in het jaar 906 Scone een stad was met een koninklijke status, de plaats waar opeenvolgende Koningen zouden worden gekroond in de koninklijke stenen stoel! Volgens oude bronnen zou geen Koning ooit over Schotland regeren zonder dat hij eerst in op de Stone of Destiny in Scone had gezeten en zo zijn koninklijke naam zou ontvangen. Scone zou dus gefungeerd hebben als de hoofstad van het oude Alba.
Moot Hill, vanaf de achterzijde. Lett: volksvergaderingsheuvel
Op Moot Hill bevindt zich een uitstekende kopie van de officiële, en wie weet ook enige echte, Stone of Destiny in Edinburgh Castle. De Moot Hill Stone of Destiny staat op de plek waar ooit de Schotse Koningen werden gekroond. Scone, en dus zeker niet de moderne huidige hoofdstad van Scotland, Edinburgh, was de oude kroningsplaats van de Schotse Koningen. De heuvel staat bekend onder verschillende namen: Moot Hill (volksvergaderingsheuvel), Omnis Terra (allemans land) en Boot Hill. (start heuvel). In 710 sprak men ook over de Hill of Credulity en ook wel Hill of Belief, lett. resp. Lichtgelovige heuvel en Geloofsbelijdenis heuvel. In 710 kwam namelijk de Pictische Koning Nectan naar Scone om in Scone te beloven zich te houden aan de gewoontes van de Kerk van Rome. De meest bekende naam is echter Moot Hill, volksvergaderingsheuvel.
Vanaf de tijd van Kenneth MacAlpin, die in de 9e eeuw het Koninkrijk Scone zou stichten, zouden alle Schotse Koningen gekroond worden op Moot Hill. Zittend op de Stone of Destiny, en dus ook vaak de Stone of Scone genoemd! Zelfs nadat de Stone of Destiny door Edward I in 1296 meegenomen werd, zouden op Moot Hill de Schotse Koningen gekroond worden! Op 25 maart 1306 zou een historisch belangrijke gebeurtenis plaatsvinden op Moot Hill, Robert the Bruce zou zichzelf uitroepen tot Koning van Schotland. Als we William 'Braveheart' Wallace zouden mogen geloven, een zeer emotionele kroning, want zonder de Stone of Destiny / Scone! Op 1 januari 1651 liet Charles II, nadat hij in 1642 de rechten op de Engelse troon had herkregen, zich ook als Schots koning kronen in Scone, de laatste keer dat een koning gekroond zou worden in Scone. Sinds de vorming van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië in 1707, het onder één gezamenlijk parlement samengevoegde Engeland en Schotland, is het volkomen terecht dat na Schotlands Devolutie de Londense Britse regering, besloot de Stone of Destiny in 1996 weer terug te laten brengen naar Schotland.
Alhoewel een typische Schotse erfgoed, lijkt de Stone of Destiny helemaal niet van Schotse oorsprong te zijn. In de tijd dat de Stone of Destiny door Edward I naar Engeland werd gebracht, schreef Robert of Gloucester (1240 - 1300) al dat de eerste "Ierse" immigranten de Stone of Destiny hadden meegebracht naar Schotland. Robert of Gloucester omschreef de Stone of Destiny als een witte marmeren steen. Dus i.p.v. zandsteen of zwart basalt werd de Stone of Destiny toen omschreven als een witte marmeren steen. Aangezien Robert of Gloucester zijn verhaal schreef vanuit de kennis dat de Stone of Destiny kortgeleden nog in Scone was, dient zijn beschrijving dat de Stone of Destiny een witte marmeren steen was, zeer serieus te worden genomen! En dus is de officiële Stone of Destiny in Edinburgh Castle inderdaad een fake….
Maar de geschiedenis van de Stone of Destiny gaat nog verder terug in de tijd dan die "Ierse" immigranten. In 1537 schreef Hector Boece in de "Scotorum Historiae" dat de Griek Gaythelus uit Athene, de zoon van of Cecrops of van Argive Neolus, naar Egypte vertrok in de tijd van de Exodus, de uittocht van de Israëlieten uit Egypte onder leiding van Mozes! In Egypte huwde Gaythelus de dochter van de Farao: Scota…….. Nadat de vader van Scota, de Farao van Egypte, volgens het Bijbelse verhaal was verdronken in de Schelfzee, vluchtte Gaythelus met Scota de Middellandse Zee op. Uiteindelijk kwamen ze aan in het huidige Santiago de Compostella, toen Portingall genoemd (..), waar het Koninkrijk Brigantium zou worden gesticht. Hier regeerde Gaythelus vanuit een marmeren stoel, omschreven als "lapis fatalis cathedrae instar" / "de (nood)lot steen in de vorm van een stoel". Waar die stoel uiteindelijk terecht zou komen? In het Koninkrijk der Schotten, het land waarheen de Schotten ("Scotia") in ballingschap zouden gaan….
Simon Breck, een afstammeling van Gaythelus, bracht de stoel van Spanje naar Ierland en werd erin gekroond tot Koning van Ierland. Later werd in de stoel Fergus, de zoon van Ferchard, eerste Koning der Schotten, erin gekroond, die de stoel van Ierland naar Argyll zou hebben gebracht. Fergus stichtte in Argyll een stad met de naam Beregonium, en in Beregonium kwam dus de Stone of Destiny terecht. De 12e koning, Evenus, bouwde een stad vlakbij Beregonium en noemde deze stad Evonium, het huidige Dunstaffnage, de Stone of Destiny werd uiteraard overgebracht naar Evonium / Dunstaffnage. Dunstaffnage ligt vlakbij Oban, aan de westkust van Schotland. Dezelfde legende vertelt dat Fergus MacErc een kerk bouwde op Iona (link) en opdracht gaf dat deze kerk als graf zou dienen voor alle toekomstige koningen. En dus zal het niet verbazen dat het argument dat de "werkelijke
Stone of Destiny" nooit in Scone terecht is gekomen, maar inderdaad ergens is achtergebleven in of in de omgeving van Dunstaffnage....
Iona was inderdaad een heilig eiland "in het westen" met een grote "heidense" religieuze betekenis. Al snel zou Iona uitgroeien tot een van de belangrijkste kernen van het vroege Christendom. Het kronen van nieuwe en begraven van oude koningen liggen qua tijdstip vaak bij elkaar en dus zou de Stone of Destiny in Dunstaffnage, dichtbij Iona, een goede lokatie kunnen zijn geweest!
Er zijn verschillende bronnen bekend die allemaal verhalen over de niet-Britse herkomst van de Stone of Destiny, en uiteraard spreken de bronnen elkaar soms tegen. De "Scalacronica", samengesteld in 1355, meldt dat Simon Brec, de jongste zoon van de koning van Spanje, de Stone of Destiny meebracht uit Spanje, waar de Stone of Destiny werd gebruikt bij kroningsceremonieën. Simon Brec bracht de Stone of Destiny naar de schitterendste plek in Ierland, dat ook nu nog wordt genoemd Het Koninklijk Paleis ("Tara"). Fergus, de zoon van Ferchar, bracht de Stone of Destiny naar de Abdij van Scone. In het verhaal over Fergus wordt niet gesproken over Dunstaffnage als eventueel tijdelijke verblijfplaats van de Stone of Destiny. Het verhaal meldt wel dat de Stone of Destiny / Stone of Scone identiek is aan de "Sprekende Steen" ("Lia Fail") die de naam van de te kronen koning zou uitspreken. De plaats waar dit in Ierland zou hebben plaatsgevonden, is natuurlijk Tara, dichtbij modern Dublin in Ierland.
Een soortgelijke bron, de "Scotichronicon", samengesteld in 1386, verhaalt dat Gaythelius huwt met Scota en samen weten ze de Egypische tragedie (de verdronken Farao met zijn leger in de Schelfzee) te overleven in Spanje. Simon Brec gaat, ook in deze bron, uiteindelijk met de Stone of Destiny naar Ierland, en brengt de Stone of Destiny naar Tara, erna brengt Fergus de Stone of Destiny naar Schotland.
De Lia Fail, in Tara
Hebben we hier nu over een legende of over een echte "Odyssee" ? Sommige historici zijn nogal snel in hun oordeel, maar of dit helemaal terecht is? Herodotus komt bijvoorbeeld met het verhaal dat de raadselachtige Etrusken, die ooit in de buurt van Rome woonden, daar heen gekomen waren vanuit het Nabije Oosten, een mening die door veel archeologen wordt genegeerd en zelfs zwart gemaakt. Volgens Herodotus kwamen de Etrusken uit Lydia, een streek in het oosten van het huidige Turkije. Na een 18-jarige hongersnood, aldus Herodotus, zond de koning de helft van de bevolking weg met de opdracht ergens een beter leven te gaan zoeken. De te vertrekken bewoners van Lydia bouwden schepen, die bevoorraad werden met alles wat zij nodig hadden, en vertrokken uit Smyrna (het huidige Izmir) op weg naar Umbrië in Italië. Eeuwenlang stopte hier de diskussie. Maar nu hebben genetici aangetoond dat de Etrusken en hun vee inderdaad uit het Nabije Oosten kwamen, waarmee ze Herodotus gelijk geven! En indien er een logische reden is waarom "onze" Egyptenaren hun land zouden ontvluchten, het ontkennen van de legende van de Stone of Destiny als een werkelijk plaatsgevonden gebeurtenis, zal degene die dit ontkennen misschien nog wel eens op kunnen breken.
Maar de legende gaat nog verder. De Stone of Destiny zou zelfs de steen zijn die de Aartsvader Jacob, aldus de Bijbel, als kussen zou gebruiken in Bethel. Tijdens zijn slaap kreeg Jacob een droom en zag hij engelen via de "Jacobsladder" uit de hemel afdalen en weer omhoog klimmen. Nadat Jacob wakker was geworden, noemde hij de plek waar hij had geslapen het Huis van de Heer en de Poort naar de Hemel. Volgens de traditie werd het stenen kussen vervolgens opgericht als een pilaar en gezalfd met olie. Toen eeuwen later Koning Salomo de Ark overbracht naar de Tempel in Jeruzalem werd deze pilaar, oftewel het stenen kussen van Jacob, gebruikt als voetstuk. Aldus een van de vele legenden!
Het verhaal van Jacob lijkt erg op de beschrijving van de Graal Steen door Wolfram von Eschenbach… en het is ook niet het enige verhaal! In een van zijn verhalen spreekt Wolfram von Eschenbach over een mythische Steen, ergens bewust op Aarde geplaatst, in het andere verhaal de link naar de op en neer klimmende engelen. Wolfram von Eschenbach ziet de Graal Steen ook als deel van het Verbond tussen God en de mens, mogelijk niet hetzelfde als de Joodse Ark van het Verbond. Maar het was wel de Ark die de eenheid van de Joodse stammen symboliseerde en hun speciale band met God.
De Duitse middeleeuwse Graal dichter Wolfram von Eschenbach (ca 1170-1220) leefde in Eschenbach. Wolfram von Eschenbach is de belangrijkste epische dichter van de middeleeuwen, vaak vergeleken met Goethe. En dus in de Duitstalige landen zeer bekend!
Wolfram von Eschenbach stamde uit een Frankisch riddergeslacht. Wolfram von Eschenbach was als minstreel in dienst van de graaf van Durne en de landgraaf Hermann von Thüringen. Het belangrijkste epische verhaal van Wolfram von Eschenbach is "Parzival", dat uit 25.000 versregels bestaat. Wolfram von Eschenbach schreef verder ook o.m. het onvoltooide christelijke epos Willehalm.
De Parzival van deze Duitse middeleeuwse Graal dichter Wolfram von Eschenbach zou de belangrijkste inspiratiebron worden voor het libretto van de opera Parsifal van Richard Wagner. Hetzelfde geldt ook voor de opera Lohengrin, die gebaseerd is op een onderdeel van het Parzival epos van Wolfram von Eschenbach.
Meer over Wolfram von Eschenbach kun je vinden in ons verhaal over Sint Willem van Oranje, een verre voorvader van Willem van Oranje
.
Op weg naar de Schotse onafhankelijkheid claimt de Schotse Nationalist John Mackay Nimmo dat hij de enige echte Stone of Destiny bezat. In de vroege jaren '90 gebruikte hij de Schotse Tempeliers om zijn claim te promoten. De Tempeliers kochten een klein kerkje in Dull, vlakbij Aberfeldy. In dit kerkje plaatsten zij hun Stone of Destiny, volgens de Tempeliers de Stone of Destiny die was verkregen uit de Westminster Abbey in 1950. En die uiteindelijk in 1965 werd gevonden op Parliament Square in Edinburgh, tot die tijd onder beheer van John Mackay Nimmo in zijn kerk in Lochee, Dundee. Daar lag zijn Stone of Destiny in een metalen kist zodanig dat iedereen hem kon bewonderen, tot deze Stone of Destiny uiteindelijk zou worden overgebracht naar Dull. Waarom deden de Tempeliers dit allemaal, niemand wilde toch immers de locatie van de echte Stone of Destiny prijsgeven? Maar volgens Wolfram von Eschenbach waren het historisch wel altijd de Tempeliers geweest die de Graal Steen hebben bewaakt. Vandaar dat de Schotse Tempeliers dus de Stone of Destiny wilden bewaken.
Zou daarom dus de Stone of Destiny een van de weinig overgebleven Joodse relikwieën zijn? En blijft de Stone of Destiny daarom verborgen op een nogal onbekende, slecht bezochte plaats in een heuvel ten oosten van Scone?
Dunsinnan Hill, vlakbij Scone
Als het waar zou zijn, dat de Stone of Destiny een van de weinig overgebleven Joodse relikwieën is, maakt het hem, ondanks alle aannames, nauwelijks uniek. De kroningsstoel in de Westminster Abbey, met de Stone of Destiny nog aanwezig. Als je je afvraagt zou de Egyptische Jacobs steen misschien van wit marmer zijn geweest, het antwoord zou kunnen zijn: mogelijk, of toch niet? Het argument waarom deze Stone of Destiny van wit marmer zou moeten zijn, is omdat men hem vergelijkt met "Heilige Stenen" in het oude Griekenland, waarschijnlijk (of niet?) waren die allemaal van wit marmer.
Overal ter wereld, zelfs in de beide Amerika's ("de Nieuwe Wereld"), worden Heilige Stenen geassocieerd met Heilige Koningschappen.
In West-Europa wordt zo'n kroning voor het eerst beschreven in het jaar 800 AD. Deze marmeren troon van Karel de Grote is nog steeds te vinden in Aix-la-Chapelle, Frankrijk. In Aken vinden we nog steeds een houten troon, waar nagenoeg iedere Keizer na Karel de Grote, werd gekroond als Keizer van het Heilige Roomse Rijk (der Duitse Natie).
De Engelse Koningen werden pas vanaf 1399 (Koning Hendrik IV) gekroond in hun kroningsstoel, pas later "Troon" genoemd, met daaronder de Stone of Destiny.
We weten ook dat de Ieren een soortgelijke Stone bezaten in Tara.
En denk ook maar aan de Benbensteen in Heliopolis en zijn mogelijke rol tijdens Egyptische kroningsceremonieën!
En zo zijn er nog vele soortgelijke stenen: denk aan de ME zoals die zou zijn gebruikt in het oude Sumer / Sumerië (ook wel Soemer respectievelijk Soemerië of Shumer, Egyptisch Sangar, Bijbels Shinar of Sinear genoemd), maar beter bekend geworden als het zuidelijke deel van het Tweestromenland of Mesopotamië.
Een Benbensteen was in het Oude Egypte een staande steen met een puntig uitsteeksel, vergelijkbaar met zijn opvolger de obelisk. De benbenstenen zijn vernoemd naar Benben, de oerberg en waren meestal verguld of bekleed met elektron, een legering van zilver en goud.
De eerste Benbensteen stond in het religieuze centrum Heliopolis en zou naar het Egyptisch scheppingsverhaal verwijzen: de oerheuvel die opsteeg uit de chaos.
Een andere variant zou een verwijzing zijn naar het versteende zaad van de schepper-god Atoem.
Er zouden ook benbenstenen gestaan hebben in Karnak en Amarna, deze zouden in verband staan met de zonnecultus van Amon-Ra en de Aton-cultus van farao Achnaton. Er is echter nog geen enkele van de benbenstenen teruggevonden.
Sumer wordt beschouwd als de eerste samenleving ter wereld waar alle kenmerken van een "beschaving" aanwezig waren. Sumer wordt daarom ook wel een "wieg van de beschaving" genoemd, naast onder meer de Indusbeschaving.
Of denk aan de Ka’aba Steen in Mekka…
De ME (uitspraak: mee) was in de Mesopotamische mythologie de aanduiding voor de verzamelde wetmatigheden die zowel de kosmische orde als de maatschappelijke orde van de mensen bepaalde. Het waren de ongeschreven wetten die als kenmerken van de goddelijke drijfkrachten werden aangezien.
De ME waren abstracte begrippen die in concrete voorwerpen konden aanwezig zijn, bijvoorbeeld muziek in het muziekinstrument, heerschappij in de koninklijke troon. De ME waren uitgegaan van de oeroude god Anu of van Enlil en waren aan Enki in bewaring gegeven in zijn tempel in Eridu. Ze konden dus overgaan van de ene god op de andere en zelfs worden gestolen, zoals volgens de mythe met het Tablet van het Lot (Stone of Destiny) zou gebeurd zijn. Bezit van de ME gaf grote macht. Inanna klaagde in een mythe ooit dat zij tekort was gedaan inzake macht, en zij wist toen de ME van Enki af te nemen en ze naar haar eigen tempel in Uruk over te brengen.
Het begrip ME komt overeen met de Maät in het Oude Egypte, of wat wij Vrouwe Justitia zouden noemen. Het gezag van de Farao werd met Maät vereenzelvigd.
In de mythologie, worden Heilige Stenen altijd geassocieerd met heilige koningschappen en dus is het maar een kleine stap om een kroningsstoel (pas heel veel later Troon genoemd) te linken met de Siege Perilous (lett. Hachelijke Stoel) uit de Koning Arthur legendes. De Siege Perilous was de vacante stoel aan de Ronde Tafel die door de tovenaar Merlijn gereserveerd werd voor de ridder die het raadsel van de verdwenen Heilige Graal zou hebben opgelost.
In de Koning Arthur legendes fungeert ook een steen waarin een zwaard was gestoken, alleen de echte Koning zou het lukken om dit zwaard uit de steen te trekken!
Anderen denken dat de Jacobs steen een meteoriet is geweest en dat het ijzer in die meteoriet visioenen heeft veroorzaakt…..
In het oude Griekenland fungeerden de "Heilige Stenen", oftewel de Omphales Stenen, als orakels, omdat de (meestal) priesteressen 's nachts visioenen kregen. Koningen ontleenden er hun "goddelijk koningschap" aan, net zoals dus veel later ook de Schotse koningen zouden doen. Ook in het oude Egypte bestonden stenen die visioenen veroorzaakten en ook deze werden gebruikt bij kroningsceremonieën.
In het Schotse Scone werd het land gesymboliseerd door de verschillende "leenmannen" die in hun laarzen aarde meebrachten uit de streken waar zij vandaan kwamen. Vandaar dat Moot Hill uitgroeide tot een symbolische "oer" heuvel, de vereniging van al het land van de Koning van Schotland! En dus is het te begrijpen dat de Egyptische Prinses Scota de kroningssteen met haar meenam, deze kroningssteen mocht absoluut niet in vreemde handen vallen. Tijdens bijvoorbeeld de Heb Sed bijeenkomsten werd de Farao, tijdens een ritueel met centraal soms een Heilige Steen, gevraagd om het land der levenden te verenigen met het, wat wij zouden noemen, hiernamaals.
Het Sed-festival of Heb Sed ("feest van de staart") was in feite een jubileumfeest van vernieuwing in het Oude Egypte om een nieuwe fase in de regering van de Farao te vieren.
Zo'n eerste jubileum van de Farao werd gehouden als hij 30 jaar op de troon zat. De volgende festivals na elke drie jaar. Meestal zijn er afbeeldingen te zien van een Farao die naast de Apis-stier rent, of zittende met een Heb Sed mantel en de rode en de witte Egyptische kronen in een Heb Sed paviljoen. De Farao droeg dan ook meestal een ceremoniële stierenstaart.
En stel stel stel, dat de Stone of Destiny in Edinburgh Castle inderdaad DE Stone of Destiny is, dan zou het misschien kunnen zijn dat de Schotse en later de Engelse en vanaf 1707 ook de Britse Koningen gekroond werden volgens een aloude heilige traditie. En het toeval wil natuurlijk dat ook de huidige Britse Koningin Elisabeth II, zelfs als zij in 1953 niet gekroond was op de Stone of Destiny, een van de weinig overgebleven staatshoofden is die ook Hoofd van een (Anglikaanse) Kerk is.
Er zijn theorieën dat Hendrik VIII zijn afsplitsing van de Rooms-Katholieke Kerk rechtvaardigde door zijn kroning op de sacrale Stone of Destiny. Niemand in de toen bekende wereld was gekroond op een Heilige Steen, met uitzondering van Hendrik VIII.
En daarom is het zo bijzonder dat de Stone of Destiny, al dan niet Jacobs steen, nog steeds een rol speelt in de Britse traditie van een heilig koningsschap, een combinatie van wereldlijke en godsdienstige macht, al zijn beiden nu in de 21e eeuw natuurlijk niet meer dan symbolisch.
De toekomstige Britse Koning zal ongetwijfeld ook in deze 21e eeuw nog steeds gekroond worden op de Stone of Destiny, de daarbij behorende ceremonieën zijn echt uniek te noemen. Bovendien mag verondersteld worden dat in de periode voorafgaand aan de kroning van de nieuwe Britse Koning(in), n.a.v. de aloude Britse kroningsceremonieën, de geschiedenis en de mythen en legenden rondom de Stone of Destiny weer volop de aamdacht zullen trekken en wie weet wat voor nieuwe inzichten er dan weer naar voren zullen komen!
En natuurlijk kun je ook via YouTube van alles vinden over de Stone of Destiny:
- Een duidelijk uit de USA afkomstige samenvatting van de bovenstaande introductie:
http://www.youtube.com/watch?v=wURr3x2Zb_w
- Een paar fragmenten over de (terug)komst van de Stone of Destiny naar Edinburgh in 1996:
1996
Royal Mile Edinburgh
De Stone of Destiny op weg naar Edinburgh Castle
http://www.youtube.com/watch?v=Wipf5ACdOUk&feature=related
- Een van de vele trailers over de hype die een paar jaar geleden ontstond i.v.m. het uitkomen van een film over het overbrengen van de Stone of Destiny in 1951 vanuit de Westminster Abbey naar Schotland:
http://www.youtube.com/watch?v=-vnBvDPXZk0
Verderop in het verhaal komen we op resp. de gebeurtenissen in 1951 en 1996 nog terug.
Voor we verder gaan, eerst even ook dit:
In Groot-Brittannië kun je een Cream Tea bestellen, thee met (meestal) 2 Scones. Scones kun je natuurlijk ook los kopen.
SCONES
En dan, heel belangrijk, de uitspraak: de eetbare Scones, zoals op het bovenstaande plaatje, worden inderdaad uitgesproken als SCONES. De plaats Scone in het Schotse gedeelte van Groot-Brittannië, waar we het in dit verhaal diverse keren over hebben, wordt uitgesproken als SCUN. Het verschil in uitspraak kan nogal eens hilarisch zijn natuurlijk.....
En dan natuurlijk de belangrijke vraag, hebben de heerlijke eetbare Scones iets te maken met de Stone of Destiny?
Het antwoord luidt: JA, hoogst waarschijnlijk! De vorm van de eetbare Scone is ook duidelijk afgeleid van de vorm van de Stone of Destiny / Scone
MAAR heel veel mensen geloven dat het iets te maken heeft met de Stone of Destiny / Scone..... en dus vind je meestal in de boeken, hoogstwaarschijnlijk dus helemaal terecht, dat de eetbare Scone, in Schotland soms ook wel Quick Bread genoemd, zijn naam te danken heeft aan de Stone of Destiny / Scone!
Eet je in Groot-Brittannië dus een Scone (met jam en clotted cream) denk dan aan de Stone of Destiny / Scone!
Of je in het Schotse Scone (Scun) de lekkerste Scones kunt krijgen, zal altijd een punt van diskussie blijven.....
Terug naar de echte Stone of Destiny:
Uit het grote aantal kranten artikelen over de Stone of Destiny twee voorbeelden, citaten:
In 2008 verscheen via deze link dit artikel, citaat:
-
Scotland's First Minister Alex Salmond is convinced that the Stone of Destiny in Edinburgh Castle may be no more than a worthless lump of Perthshire sandstone.
Mr Salmond said: "If you're the abbot of Scone and the strongest and most ruthless king in Christendom is charging toward you in 1296 to steal Scotland's most sacred object and probably put you and half of your cohorts to death, do you do nothing and wait until he arrives or do you hide yourself and the Stone of Destiny somewhere convenient in the Perthshire hillside? I think the second myself."
He is not even convinced that the "fake" Stone of Destiny plundered from Scone was the same one that was returned to Scotland by Michael Forsyth, the then Tory Scottish Secretary, in 1996.
On Christmas Day 1950, the Stone of Destiny was stolen from below the coronation chair in Westminster Abbey by a group of radical nationalist students.
There have long been rumours that a Glasgow stonemason, Baillie Robert Gray, made copies of the Stone of Destiny when he was asked to repair it after it broke in two during the raid.
After a brief sojourn north of the border it was later handed back to British authorities and was used in the coronation of Queen Elizabeth II in 1953.
"There's no question that Bertie Gray made copies. It's like the Loch Ness monster, it's certainly a puzzle and a mystery which is best not definitively answered."
A spokesman for Westminster Abbey said she had always believed the Stone of Destiny was genuine.
In 2010 verscheen via deze link, dit artikel, citaat:
-
Stone of Destiny targeted by thieves
Gang attempts to steal royal talisman from Scone palace in Scotland and replace it with replica
The gang hauled the sandstone boulder off its plinth and replaced it with the lookalike, undeterred by the fact the palace Stone of Destiny is a century-old replica of the original, which left Scone some 700 years ago.
There was a clue in the attached brass plaque, which was also stolen. It reads: "A replica of the stone upon which the Kings of Scots were crowned on Moot Hill until 1296 when Edward I took the stone to Westminster Abbey."
It is thought the thieves may have stopped to read the inscription while carrying away their booty, as the stone was later found dumped in the palace grounds.
The genuine Stone of Destiny, said to be the seat on which the ancient high kings of Scotland were crowned, remains at Edinburgh castle. Possibly.
door Aad 'arcengel' Engelfriet, samensteller van dit verhaal: Voor meer vrijblijvende informatie Wilt U eerst meer weten over Aad Engelfriet: |
|---|
