Het karakter van het wafelmeisje is lijdelijk: zij gehoorzaamt aan de bevelen en wenken van de bakster en brengt de wafels naar de plaats van hun bestemming; zij dekt de tafeltjes in de vertrekjes, bedient de bezoekers en wanneer zij niets te bezorgen heeft, gaat zij voor de chiffonnière zitten, dus recht tegenover de ingang.
Door niets is haar gelaat uit zijn rustige plooi te brengen.
Met dezelfde glimlach hoort zij de bestellingen van de gasten, de zouteloze kwinkslagen van de jolige dienstmeiden, de ruwe scheldwoorden van de dronkaards, de zoete vleierijen van de oude vrijer en de meer duidelijke voorstellen van de opgeschoten schooljongen.
Met dezelfde onverschillige blik ziet zij de liefkozingen van een vrijend paartje en de strijd van twee pakkendragers om een nieuwe Helena.
Maar dit is nog niet alles.
Een onstuimige jongeling, die, naar haar zijn liefde met woorden te hebben geschilderd, nog niet tevreden is, zal haar poezele handje vatten om zijn betuigingen meer kracht bij te zetten. Zij zal de hand niet terugtrekken, maar ook de handdruk niet beantwoorden. Zou de vermetele zich nog meer verstouten en haar mond en wangen met vurige kussen bedekken, zij zal hem stil laten begaan tot hij opeens verbaasd bemerken zal hoe weinig hij haar zinnen, of zelfs maar haar aandacht heeft geboeid.
Als een schim is zij hem ontweken, bezig een glaasje anijs over te reiken aan een naaistertje, dat met een kantoorklerk in een der vertrekjes een tweede dozijn wafels zit te verorberen.
