Lees als introduktie op dit verhaal ook het verhaal van nicht : Het ontstaan van de confessionele ziekenhuizen van Rotterdam
Eudokia werd opgericht door de diakenen van de Gereformeerde Kerk van Rotterdam, en dit was een rechtstreeks gevolg van een meer actieve en veranderde rol van de diaconie.Aan de wieg van Eudokia staat W. van den Bergh, eerst dominee in de Nederlandse Hervormde Kerk, in 1886 meegegaan met de Doleantie.
Binnen de Nederlandse Hervormde Kerk was het diaconaat verwaarloosd, terwijl de door de overheid georganiseerde armenzorg de kerkelijke barmhartigheid overvleugelde. Direct na de Doleantie had Van den Bergh zich daarom ingezet voor een Diaconaal Congres waar misstanden besproken zouden worden. In 1890 stierf hij; hij heeft Eudokia niet meer meegemaakt.
Tijdens provinciale diaconale conferenties in 1888 werd besloten tot de instelling van een gesticht voor ongeneeslijke zieken. Een commissie heeft de mogelijkheid daarvoor onderzocht; in 1889 kon zij een rapport aanbieden. De oprichtingskosten werden daarin geraamd op ƒ 1000 en de jaarlijkse kosten begroot op ƒ 2500. Deze onkosten zouden gedekt moeten worden door collectes in de kerken en door het heffen van verpleeggelden, gesteld op vier gulden per persoon per week.
Er kon direct een begin worden gemaakt met de feitelijke stichting, want sinds het jaar daarvoor waren al 2 zusters in opleiding bij deskundige artsen. Verder had een echtpaar waarvan de vrouw zes jaar verpleegervaring had, zijn diensten aangeboden.
Toch duurde het nog ruim een jaar eer de eerste patiënten konden worden opgenomen. Er waren nog wat niet opgeloste problemen.
Het eerste probleem betrof de vraag onder wiens beheer de stichting moest vallen. De provinciale diaconale conferentie had het initiatief genomen tot de stichting, maar deze conferentie was geen rechtspersoon. De Rotterdamse kerk, die de uitvoering en het beheer opgedragen kreeg had financiële bezwaren. De doleantie kostte aan de gemeenteleden die met haar waren meegegaan handenvol geld: er moesten twee nieuwe kerken gebouwd worden.
Het tweede probleem was dat van de huisvesting. Uiteindelijk kon de Villa Hendrina gehuurd worden, geen geschikt gebouw, maar daarmee kon de opening van het gesticht aangekondigd worden omstreeks half juni 1890. Half juni werd niet gehaald; eind mei bleek dezelfde verhuurder bereid een andere villa, Welbehagen, beter geschikt voor het doel, te willen verhuren. Daar vond op 18 juli 1890 de officiële opening plaats.
De omzetting van de naam Welbehagen in het Griekse eudokia was meer dan alleen een vertaling, zoals bleek uit het voorstel van ds. F. Lion Cachet: 'Nomen, omen; de naam, een profetie, 'Eudokia' (Welbehagen) zou zulk een welluidende gepaste naam zijn voor deze Stichting der Barmhartigheid.'
De naam Eudokia was een program, dat uitdrukking gaf aan wat men als achtergrond zag van het verpleegtehuis, daarbij denkend aan de engelenzang uit Lucas 2: 'Ere zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.'
Omdat God de mensen welbehagen geeft, was het hun christenplicht de behoeftige medemens barmhartigheid te betonen. Zo werd Welbehagen Eudokia, al zou het nog een jaar duren voordat de naam Eudokia in de officiële stukken gebruikt werd.
In zijn rede uitgesproken ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van Eudokia verwoordt A. Kuyper het hier vermelde als volgt:
- Eudokia dankte haar ontstaan, waartoe het verheeld, aan de Doleantie. Naar veler opvatting ging het bij de Doleantie schier eeniglijk om de te prediken belijdenis, maar wie er zelf in meeleefde, wist van meet af beter. Het kerkelijk bestel, waarmede men zich dusver had moeten vergenoegen, miste helaas al te zeer de tinteling van een rijk, warm Christelijk leven. Orthodoxe predikers waren er te over, maar de beste verloor de zenuw van zijn geestelijke kracht in den ontredderde toestand. Men miste het bezielende leven. Vandaar dan ook, dat reeds bij het eerste opkomen van de Doleantie het luid geroep opging, om vooral het Diaconaat weer uit zijn doodschen skelet-vorm los te wikkelen. Neen, het mocht bij zoo machinale, uiterst povere armbedeeling niet langer blijven. De nooden van onze menschelijke existentie, en zoo ook niet het minst de vaak zo harde nood van krankheid en ongeval, moest weer onder de oogen worden gezien. (……) Eudokia is haar naam, moge het Goddelijk Welbehagen nimmer van haar wijken!
LINK
LINK
