vroegen wij.
zei mijn moeder uiteindelijk,
Wij noemden de poes Moortje en de poes moest met alles meedoen natuurlijk, zoals ook op een groepsfoto staan met ons:
Helaas kreeg Moortje op een dag toch jongen en al gauw stond de dierenbescherming aan de deur met een grote mand, waarin Moortje en haar kleintjes verdwenen. Ik mocht nog even door een gaatje kijken en toen was ze weg.
Ik miste haar heel erg en begon om een andere poes te bedelen, een poes, die geen kleintjes zou krijgen en ik vond eventueel uit, dat het dan een kater moest wezen. Een kater zou veilig zijn. Een kater, alstublieft? Maar er kwam geen kater, het antwoord bleef nee.
Toen verhuisden we naar de Donkerslootstraat, naar een groter huis, een bovenhuis. Ik bedelde nog steeds om een poes, een kater. En toen op een dag, ik zal een jaar of 7 geweest zijn, bleek een collega van mijn vader een nest jonge poesjes te hebben en ik mocht er met mijn moeder heen om er eentje uit te zoeken, zolang het maar een katertje was! Ik liep praktisch te dansen naar het huis van meneer Schram op de Randweg, die niet zo ver bij ons vandaan was. En daar kregen we toen een mooie rooie kater! O, wat was ik blij. En we besloten hem Pimmetje te noemen.
Pimmetje groeide op tot een prachtige mooie poes, die alleen soms wel eens het raam uitsprong, maar we vonden hem altijd weer aan de overkant in de bosjes terug. In de winter lag hij bijna in de kachel, zo dichtbij ging hij liggen, en dan verschroeide hij zowat. Ik kon niet eens lang naast hem blijven zitten om hem te aaien, want het was veels te warm.
En toen op een dag, toen mijn moeder aan het avondeten koken was, riep ze me naar de keuken. Wat bleek - we hadden geen vis voor Pimmetje! En ik mocht toen, hoewel het al half duister was, op mijn autoped naar de viswinkel, voordat hij zou sluiten in een half uurtje. Nou die visboer was bijna op de Groene Hilledijk, dus dat was opschieten geblazen. Ik voelde me wel trots, dat mijn moeder me zomaar helemaal alleen liet gaan, maar veel belangrijker was, dat dit een noodgeval was: stel je voor, geen eten voor Pimmetje!
Ik stepte er op los en kwam nog voor het sluiten in de winkel aan. Er stonden dames in de winkel, die naar me glimlachten, maar mijn boodschap was te belangrijk om terug te lachen. Eten voor Pimmetje! Toen het mijn beurt was vroeg ik om
zoals ik zo vaak mijn moeder had horen doen. En toen betalen met het geld in mij zak en ik naar huis.
Dat bleek alleen niet zo makkelijk, wat ik had opeens maar een hand om mijn autoped te sturen. Door langzaam te gaan, lukte me dat toch nog. En o, wat was ik blij voor Pimmetje, dat hij te eten zou hebben! Stel je voor . . .
Hier is nog een foto van mij met mijn autoped toen ik hem net gekregen had. Met echte luchtbanden, dat was heel speciaal toen. Toen ik de vis ging halen, was die autoped allang de rubber handvaten van het stuur kwijt, maar hij reed nog best, hoor.
Ik heb slechts een foto van Pimmetje, samen met mijn grote broer op het achterbalkon, kijk maar: jammer genoeg kan je nu niet zien hoe mooi rood hij was. Maar mooi was ie, hoor. En erg lief.
