Zo langzamerhand werd het 1 augustus 1960 en ik ging dus werken bij De Twentsche Bank op de Blaak in Rotterdam tegen het toen afgesproken wereldsalaris van f. 125,00 per maand. Naast dit wereldsalaris ontving ik ook nog f. 25,00 per maand, welk bedrag door de bank gespaard zou worden als huwelijksuitzetfonds en dus uitgekeerd werd na huwelijk. Niet gek toch, zo'n baas!!!.
zou dat Hans zijn ???
Uit dit verhaal duiken we nl deze foto op :
de trots van de familie
volgens Hans was het kenteken nummer :
GF - 21 - 46
Maar terug naar Hans' verhaal :
Hoewel ik het voornemen heb om t.z.t. mijn memoires over mijn bijna 36 jarig bankleven te beschrijven, lijkt mij het toch wel leuk in het kader van dit verhaal al iets te vertellen over mijn eerste periode bij de bank ( een tipje van de sluier oplichten, heet dat geloof ik….., dacht het wel, ja, even nog aan moeder vragen)
Op mijn nog steeds wereldberoemde fiets met versnellingen ging ik dus elke dag naar mijn werk, een fietstocht van ongeveer 60 minuten oftewel ca 1 uur.
Mijn eerste werkdag was 1 augustus 1960 op een maandag. Ik moest mij om 09.00 uur 's morgens melden bij de afdeling personeelszaken. Alles ging zeer formeel.
Allereerst kreeg ik een plaats aangewezen in de fietsenstalling. Tevens ontving ik een sleutel voor een kastje, waar je je jas en regenkleding in kon hangen.
De ontvangst op de afdeling personeelszaken was kort maar krachtig. Hoe alles hier werkte, zul je vanzelf wel merken, was het devies en ik werd gelijk maar naar de afdeling boekhouding gebracht, op welke afdeling ik kwam te werken. Men vond immers, dat ik daar het beste tot mijn recht zou komen, gezien het eindcijfer op mijn diploma ( 9!!!).
De chef van de boekhoudafdeling had klaarblijkelijk al op mij gerekend, want naast zijn indrukwekkende bureau stond een lage stoel.
Nu, zo ongeveer in 15 minuten vertelde hij iets over het werk hier :
Dat was de strekking van zijn verhaal. Ik zou het allemaal wel ondervinden. Verdere uitleg kreeg ik niet. Nu maar zo snel mogelijk naar mijn werkplek en werken, want daar kwam ik toch voor !!!
De afdeling boekhouding was een vrij grote afdeling. Er was een aparte ruimte, waar dames de grote boekhoudmachines bedienden. Het was daar een herrie van jawelste, niet alleen de herrie van de machines, maar natuurlijk ook door het vele geklets van de dames, ook toen al, ben er nog steeds alergisch voor.
Deze aparte afdeling werd dan ook de machinekamer genoemd.
Maar terug naar mijn werkplek. Onmiddellijk werd ik geconfronteerd met een grote Addo-X telmachine en een enorme hoeveelheid kaarten met grootboekrekeningen van relaties. De bedoeling was nu om op staffels rentenummers te berekenen door middel van speciale formulieren. (Aad snapt hier helemaal niets van...)
Alle debetsaldi in het rood en alle creditsaldi in het zwart en natuurlijk rekening houden met het aantal dagen. Ik weet het niet precies meer, en dat is maar goed ook, maar zo ongeveer ging dit. En natuurlijk mocht je buiten de bank niets vertellen over relaties, dat was het bankgeheim en zo is het terecht nog steeds.
Vrij snel werd ik al aan mijn lot overgeleverd en moest alleen zien op korte termijn door die stapel kaarten heen te komen. Al spoedig had ik in de gaten, dat de dame tegenover mij eigenlijk precies hetzelfde werk deed. Ik vroeg haar daar naar en inderdaad deed zij precies dezelfde werkzaamheden. Als ik klaar was, gingen de grote boekhoudkaarten naar haar toe en ging zij wederom staffels maken. Alles werd dus dubbel gedaan en aan mij werd uitgelegd, dat ik kladstaffels moest maken en dat zij netstaffels maakte. De chef zou al deze staffels dan later met elkaar controleren. Wat een werk, dacht ik. Als alles dubbel moet, ja dan zijn er inderdaad veel mensen nodig op zo'n afdeling. En zoo denken, tot op de huidige dag, nog veel mensen dat het op een bank nog steeds zoo toegaat....
Ik kreeg echter weinig rust, gelukkig. Na de koffie, die werd rond gebracht door een dame van de kantine, moest ik met iemand van de boekhoudafdeling mee voor een rondleiding door het bankgebouw en kennis maken met de overige directieleden, procuratiehouders, chefs en sous-chefs. Nou ik kon mijn borst wel nat maken of liever gezegd mijn hand !!!
Wij begonnen met kennis te maken in de grote kelder oftewel de grote kluizen. Ook daar werkten mensen, diep onder de grond. Hier werden stapels effecten bewaard en hier waren natuurlijk ook de grote geldkluizen. Maar in snel tempo ging ik verder alle verdiepingen langs en moest vele handen schudden. In die periode kon je duidelijk zien, dat er een groot verschil in "rang" was. Directieleden hadden ook toen al mooie kamers met hout meubilair met daarnaast kleine kamertjes voor hun secretaressen.
Maar ook op de bedrijfsafdelingen kon je duidelijk de verschillen zien. De procuratiehouders zaten in lage stoelen aan grote bureaux met aan beide zijden laden. De chefs zaten in stoelen zonder leuningen aan bureaux met aan één kant vier laden en de sous-chefs hadden een zeer gewone stoel met een bureau met aan één kant maar één lade. Het overige personeel zat op gewone stoelen maar aan bureaux zonder laden. Deze hele rondleiding duurde zo ongeveer tot de middagpauze, we zouden nu zeggen : het leek IKEA wel....
Nu had ik wel trek in mijn meegenomen brood en de weg naar de kantine had ik al spoedig gevonden. Daar hebben immers Engelfrieten nooit moeite meegehad.
Tegen betaling van f. 0,10 kon je een glas melk kopen. Je hoefde niet gelijk te betalen, want dit werd wel aan het einde van de maand verrekend, want dan had je immers je salaris ontvangen.
Het hoofd van de kantine kreeg er echter wel weer werk bij. Een aparte kaart werd voor mij aangemaakt, waarop alles werd genoteerd. Allemaal handmatig dus, maar zonder stempel!!!
Ook de kantine was ingedeeld naar rangen en standen, maar dat wist ik toen nog niet. Ik zocht onmiddellijk een goed plekje op in de lage stoelen bij het raam uitkijkend over Rotterdam vanaf de derde verdieping.
De overkant van de Blaak was toen nog steeds een braak terrein. Wel kon je goed de Laurenskerk zien, waar men nog druk bezig was om die kerk te restaureren.
Nauwelijks was ik gaan zitten of de kantinejuffrouw kwam zeer snel naar mij toe. De plek waar ik zat was voor directieleden, dus snel weg. In een paar woorden kreeg ik uitleg wie waar moest zitten. Nou, dat was ook een hele procedure, maar dat heb je natuurlijk bij een bank.
Als jongste bediende mocht ik gaan zitten aan een schamel tafeltje tegen een muur zonder uitzicht en of ik na afloop van mijn eten maar alles in de rekken wou zetten voor de afwas. Het hogere echelon liet alles staan, maar ik moest net zoals zoveel anderen alles opruimen.
De middagpauze duurde één uur, dus nog tijd genoeg om een luchtje te scheppen. Ik heb jaren lang op zo'n manier ook de wederopbouw van dit gedeelte van Rotterdam meegemaakt.
Mijn werkzaamheden die middag eindigde om 17.00 uur. Dus dan weer met de bekende fiets richting Overschie en dus weer één uur fietsen. Ik vond dat altijd gezellig. Je kon in die periode nog vrij rustig fietsen over de Blaak, Coolsingel en Hofplein; veel auto's reden er toen nog niet.
De werkdagen begonnen om 08.30 uur 's morgens, dus elke morgen om circa 07.30 uur moest ik van huis. In al die jaren ontdekte ik telkens weer een andere route om naar kantoor te gaan en zodoende ken ik dit gedeelte van Rotterdam zeer goed.
Op kantoor aangekomen moest iedereen altijd eerst zijn of haar fiets stallen in de grote fietsenstalling. Dan via de hoofdingang naar boven, waar een aparte ruimte was voor een portier en een piccolo.
Voordat je verder mocht, moest je eerst de presentielijst tekenen, een soort stempelmachine dus. Deze lijsten werden elke morgen gecontroleerd door personeelszaken. Er hingen wel drie grote lijsten allemaal voorzien van naamkaartjes, waarachter je een handtekening moest plaatsen.
Tot slot van deze episode is het nog leuk om te vertellen, we gaan er even voor zitten, dat het met die presentielijsten wel eens verkeerd ging. Je wist al vrij snel, waar je naamkaartje hing en tekende dus eigenlijk blindelings de presentielijst. Maar als er nieuw personeel kwam, kon het wel eens gebeuren, dat je naamkaartje op een andere plaats stond.
Je had hier niet altijd erg in met het gevolg, dat zowat iedereen op een verkeerde plaats tekende. De man van personeelszaken, die de taak had dit te controleren, liep dan de hele morgen alle afdelingen af om maar weer te vertellen, dat de indeling van de presentielijsten weer was gewijzigd, dus opletten met tekenen, maar dat moet je altijd !!!
In het kader van dit verhaal waren dit mijn eerste belevenissen van mijn bijna 36-jarige bankcarrière. In een later stadium hoop ik mijn gehele bankleven nog eens te beschrijven al zal er zo nu en dan ook in dit verhaal wel iets over mijn bankleven worden verteld.
