Maar weer terug naar Apeldoorn. Ik heb al verteld, dat de nachtploeg daar gewoon ging slapen, wat natuurlijk niet mocht. Klaarblijkelijk heeft men dit toch wel door gehad, want op een bepaalde nacht (ik was niet aanwezig) was er controle van de marechaussee. En jawel, de ploeg werd opgerold en het gehele Apeldoorn gebeuren werd onze compagnie ontnomen. Vreselijk jammer, maar niets aan te doen. Het 107e verbindingsbedieningsbataljon nam het van ons over. Helaas dus voor ons weer volledig terug naar het kazerneleven met al zijn verveling, maar ook weer leuke oefeningen.

In het begin van 1964 hielden wij weer eens in eigen land een oefening. Het was weer winter en bij het opbreken van ons kampement en wegrijden naar de kazerne gebeurde het, dat één van onze wagens door de sneeuw een sloot niet zag en dus belandde in de sloot. Veel bekijks van de plaatselijk bevolking en het duurde toch wel een hele tijd, voordat een takelwagen was gearriveerd om de klus te klaren.

Toen Aad die foto zag van die eentonners ging er een schokje door hem heen, verrek, daar heeft hij zoo'n zeven jaar later ook ingezeten :

Vooraan Aad, 7 jaar later, ook bij de verbindingsdienst, in zoo'n eentonner, zat bij de radiodraaggolf afdeling
de haardracht was net vrijgegeven en aangezien ik dat toen nog voldoende had, zelfs een baard, liet je dat naar hartelust groeien

Aad z'n diensttijd was een zwarte bladzij in zijn leven,
van hem zul je dus nooit een verhaal horen, inderdaad een trauma(atje)

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....