Slaat Aad een van zijn boeken op en vindt daar bij toeval hoe je een hoepelrok moest aantrekken en daar had Aad nu nog nooit bij stil gestaan hoe dat nu moest, ook weer geleerd !!

Sinds 1830 waren rokken steeds voller geworden, met eronder met kant afgezette lange onderbroeken, een hoepelrok van drie-en-eenhalve meter, een onderrok die op de knie was verstevigd met walvisbot, een witte gesteven onderrok met drie stijve volants en een onderrok van mousseline.

Toen in 1854 de echte hoepelrok kwam, met zijn frame van draad en walvisbotten, was dat een opluchting, want dat kledingstuk was veel lichter en stond veel meer bewegingsvrijheid toe. Al na een paar jaar werd ze vervangen door de tournure, een bron van vermaak.

Nou weet Aad nog niet veel meer, dus even op het internet gekeken en jawel hoor, heel slecht leesbaar qua kontrast vond hij dit:


In de dertiende eeuw werd over de lange tuniek een lang mouwloos overkleed op de borst gesloten, gedragen door zowel mannen als door vrouwen. Op de in een net bijeengehouden haren werd een hoofdband met kinband gelegd, de man droeg half-lang haar.

In de veertiende eeuw werd de rijzige gothische lijn ook in de kleding merkbaar. Een mouwloos overkleed hulde het sterk ingeregen bovenlichaam van de vrouw, de met bont omzoomde armsgaten lieten de gehele zijkant open. Het nauwsluitende jak van de man had een sterk geserreerd middel en een brede gordellaag om de heupen, de randen werden zaagvormig getand, het gewatteerde bovenlijf had schouderlappen en een kaproen. De vrouw droeg de escoffion met kunstig gevouwen hoofddoeken.

Brocaat is een zwaar zijden weefsel waarbij de inslag bestaat uit metaalbandjes of door metaalreepjes omsponnen is, vroeger kostbare zware zijde met ingweven patronen van goud- of zilverdraad. In de dertiende eeuw werden in een fond van geometrische verdelingen heraldische motieven ontworpen.

Het brocaat uit de veertiende eeuw ondervond Chinese invloed (naturalistische patronen) terwijl brocaat uit de vijftiende eeuw zich kenmerkt door het granaatappelpatroon. Brocaat werd gebruikt voor avondjaponnen (metaal wordt zwart), avondhoedjes en tasjes en voor garnering. De beste soorten oxyderen niet. Om oxyderen te voorkomen, bewaarde men keldingstukken van brocaat in blauw of zwart papier. Brocaat is ook een marmersoort met kleine aartjes.

De nieuwe lijn der Gothiek kwam in de 2de helft van de veertiende eeuw in de kleding tot uiting en werd door snit en kleur meer individualistisch. Het hoogopprijzende karakter, hetgeen ten nauwste samenhing met het religieuze denken van die tijd, openbaarde zich in de kleding door slankheid.
Het corsage van de vrouw was nauwsluitend en vereiste een nauw buis onder de kleding, het eerste corset, dat door de eeuwen heen een onderdeel van de kleding zal uitmaken. Het overkleed houpellande of Bourgondische robe was veelal uit zeer kostbare stof vervaardigd met lange sleep en bont omzoomd. De mannen droegen een buis met orgelplooien, pourpoint genaamd, met sterk gepofte mouwen vaak met opgevulde rollen om de armsgaten (mahoîtres), en met ovale of ronde halsuitsnijding. Lange benen gestoken in nauwsluitende genaaide kousen tot over de dij versterkten het slanke effect. Het schoeisel had eveneens de spitse lijn, benamingen: snavelschoenen, poulaines, toot-schoenen. De punt was somstijds zo lang, dat zij soms met een kettinkje aan de enkel was bevestigd omdat het lopen volkomen onmogelijk was zonder dit hulpmiddel. Voor vrouwen was een mouwloos overkleed, 'surcot ouvert' genaamd, zeer typisch voor de veertiende en vijftiende eeuw en werd over het nauwsluitende onderkleed çotte hardie', gedragen.
Door de diepe ovale uitsnijdingen tot op de heupen, omzoomd met bont, kwam dit geserreerde onderkleed duidelijk te zien, hetwelk heel ruim was en een lange sleep had. Nog dient de -journade- genoemd te worden, een kledingstuk voor jonge mannen, even kort als de pourpoint maar klokvormig neerhangend tot over de dijen, met wijde lange mouwen. Versiering van al deze kledingstukken ca 1400 was een uitschulpen en kantelering van de randen. Met het toenemen van de spitsheid in de architectuur geschiedde ditzelfde in de belijning van de kleding. De lange hang- en sleepmouwen van het vrouwencostuum werden nauwaangesloten lange mouwen in het midden van de vijftiende eeuw.
De escoffion (hoofdtooisel) werd steeds hoger maar nog steeds niet met twee punten en ca 1470 werd de puntige hennin ook gedragen met de flocart. De mannen droegen een hoge smalle muts op het afgeschoren haar, waarvan om de kruin alleen een rond plakje haar was gespaard.

In de vijftiende eeuw accentueerde zich de spitse lijn. De korte lijfrok van de man met wijde pofmouwen contrasteerde sterk met de nauwsluitende beenbekleding en lange puntige schoenen. De damesmouwen werden lang en nauw, de escoffion groeide uit tot een puntige hennin met flocart. De kegelvormige hennin het meest geliefde hersenapparaat. Het was een uitvinding van de filosoof Scotus die, naar men veronderstelde de energie van de hersenen vasthield en versterkte, een soort omgekeerde pyramide-energie. Omdat de kap al snel in verband werd gebracht met heksen, tovenaars en beroepswijzen, werd ze ook modieus toegepast door de dames aan het hof, die hoopten dat hun intellectuele minderwaardigheid aan mannen zou kunnen helpen goedmaken. De kap bleef tot in de twintigste eeuw bestaan als de papieren muts 'dunce cap'. Omdat ze niet langer als serieus werd beschouwd al middel om mensen intelligent of aantrekkelijker te maken, werd ze gebruikt om slechte leerlingen te identificeren en in verlegenheid te brengen, zodat ze ernaar zouden streven om haar nooit meer te hoeven dragen.

Ook crinoline, is een wijd rokgestel bestaande uit banden, hoepels van hout, metaal of balein. Voor de eerste maal ziet men de hoepelrok in Spanje in de tweede helft van de zestiende eeuw alwaar hij vertugade of vertugadin (behoeder der deugd) genoemd werd. Ook kende men de gardinfante (verberg het kind) of de vertugalle (Gallische deugd). Uit al deze benamingen spreekt duidelijk de gestrengheid in zeden in de 16de en 17de eeuw in Spanje. De schoonheid van de vrouw moest verborgen worden.

Tegen het einde van de 17de eeuw schrompelde de hoepelrok ineen tot de bouffante en de cul de Paris. In 1720 kwam de hoepelrok eerst in bescheiden vorm als panier in de mode, om bij de Rococo de elipsvorm aan te nemen, Grand parure. Andere vormen zijn nog considération en criardes, welke laatste waren overtrokken met een soort wasdoek, hetgeen bij het lopen een ruisen veroorzaakte. Niet alleen de uitgaande wereld, maar ook het volk droeg hoepelrokken, niettegenstaande er verbodsbepalingen werden afgekondigd. Zelfs in de kloosters wist deze mode door te dringen en ook de kinderen droegen een hoepelrok. Zij zagen eruit als dwergdametjes. Er waren rokken van 6 tot 8 meter omvang. In 1865 ging hij van achter steeds verder uitstaan, dames droegen daarop wel hunne kleine hondjes, die er voldoende plaats op vonden.

In de eerste helft van de 16e eeuw wordt de kleding over het algemeen nauwer. En zie je splitten en pofmouwen. Later kenmerkt de verbreding van het silhouet de kleding, het strenge en stijve karakter van de Spaanse mode overheerste, zwart genoot de voorkeur. Het gewatteerde mannenwambuis werd door baleinen in vorm gehouden, waaruit het hemd als ruche zich plooide, de ballonvormige broek werd met paardenhaar opgevuld. De vrouw droeg een klokvormige rok, een stijfgeregen puntig lijfje met hoogopgestopte lange mouwen, versierd met passementen en edelstenen, en een hoogopstaande kraag. De 'vlieger', een wijd uitvallend kleed met halve mouwen werd vooral door de Nederlandse vrouw veel gedragen.

source

Nou erg veel wijzer werd Aad hier ook niet van, beperkt zich maar voortaan tot een boeiende veldslag of zoo...

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....