Half November reeds - als de aankondiger van de naderende winter -, hoorde men de naargeestige weeklagende stem van het doorgaans onzichtbare mannetje.
Want je moest hem zoeken, je wenden naar alle windstreken. Je zag 'm niet, want juist was hij een klein café binnen geschoven, waar hij uit zijn gonje zak, die hij onder de arm droeg, een in imitatie perkament gebonden almanak te koop aanbood.
Naast mij op mijn werktafel ligt nog zo'n exemplaar. Ik lees:
Voorzien met de Jaarmarkten, Kermissen, Paarden-, Beesten- en andere Markten,
alsmede de Maan op- en ondergang, benevens de Watergetijen enz.
De berekeningen voor dezen Almanak zijn gemaakt op de Poolshoogte van Amsterdam.
297ste Jaargang.
Nadruk verboden.
Een boekje vol fantastische wonderverhalen, griezelige moordgeschiedenissen, over spookverschijningen, vol zoete liedekens, romantische ridderverhalen en niet te vergeten "Een doolhof..."
Daar was hij weer. Wat klonk dat droefgeestig op zo'n trieste herfstdag, zo'n van regen grauwe Novemberdag.
Met snelle passen liep hij langs de benatte huizengevels. Soms draaide hij zich achteruit lopende, even om. Met zijn donkerbruine ogen wierp hij vragende blikken naar de raamgaten. Dan liep hij weer snel door. Verkopen zag je hem zelden.
Op zo'n dag liepen de mensen hem voorbij hun parapluies voor zich uithoudend tegen de miezelregen.
Als een trekvogel keerde hij ieder jaar terug. Grauw was zijn kleding. Op zijn stugge kop, droeg hij een jockey pet of een oude versleten bontmuts. Om zijn kort schonkig lijf zat een oude jas, waarvan de slijtgaten gestopt waren met sajet van diverse kleur. Weemoed lag er in zijn roepen, evenals in de wintergalm:
Een nasaal geluid.
Van al deze straattypen neem ik in gedachten afscheid, 'k Laat hun gestalten weer verdwijnen achter de coulissen van het verleden. De revue is geëindigd! Het scherm zakt.
