Uiteindelijk besloten Aad en ik nu wel heel ver weg te gaan, namelijk met de bus naar Italië, naar het prachtige Limone aan het Gardameer.
En zo is het gebeurd in juli 1965. Weer samen met de bus naar Italië met een overnachting in Ulm (Duitsland). In Ulm aangekomen was het al behoorlijk warm en weet je wat wij daar te eten kregen??? Ik zal dit nooit vergeten:
En dat in de zomer !!!!!
De volgende dag weer vroeg opgestaan en via een hele mooie rit kwamen wij uiteindelijk heel laat in de avond aan op de plaats van onze bestemming : Limone. Er wachtte ons allemaal een heerlijk diner in het hotel om ca. 02.00 's nachts. Hierna kregen wij allemaal onze kamer(s) toegewezen en jawel hoor……..er was voor ons weer geen kamer in het hotel. Weer moesten wij genoegen nemen met wel een hele mooie kamer in een dependance, wel vlakbij bij het hotel met uitzicht op het Gardameer.
Ook van deze vakantie is destijds een heuse fotoreportage gemaakt.
De eerste foto's betreffen het hotel, waar wij dus alleen maar aten en het dependance, waar wij alleen maar sliepen.
Nu Italië was erg warm en vooral Aad kon hier toen ook al niet helemaal goed tegen en hield net als nu in 2003 z'n lange broek aan. Maar een enkele maal waagden wij ons toch op het strand aan de waterkant en natuurlijk in de schaduw op onze echte luchtbedden.
Met de bus in Italië hebben wij ook vele uitstapjes gemaakt o.a. naar het bekende openlucht theater in Verona. Dit was het bekijken waard. Helaas was er geen goedkope opvoering van een opera of iets dergelijks en klaarblijkelijk had ik mijn fototoestel vergeten, want hier zijn geen foto's van.
Een andere leuke rit ging naar Venetië. Dat was een behoorlijk eind rijden, maar ja, dan had je ook wat en waar voor je geld !!! Toen wij in Venetië aankwamen met de bus werd direct al geadviseerd om alles in de bus onder de banken te leggen, want het was wel vaker gebeurd, dat de busruiten waren ingegooid en dat alles was gestolen!! Een hartelijk welkom dus....
Op een groot parkeerterrein stapte iedereen uit en onmiddellijk werden wij allemaal belaagd door jonge Italiaanse jongens om van alles en nog wat aan ons te verkopen. Zij spraken natuurlijk alleen maar Italiaans. Wij hadden wel een boekje bij ons met als titel: "Hoe zeg ik dat in het Italiaans", maar desondanks, hier verstonden wij niets van.
Maar toen plotseling was er toch een moment van herkenning en die Italiaanse jongens schreeuwden vol vuur:
Juliana betalen
wijzend op de beeltenis van Koningin Juliana op Hollandse munten. Die had je toen nog...
Maar onze reis of eigenlijk wandeling ging verder. Uiteindelijk had onze reisleider geregeld, dat wij met een aantal prachtige gondels naar het bekende en beroemde San Marcoplein gebracht zouden worden. Met de gondelier werd ook de terugtocht afgesproken, maar wel alles vooruit betalen!!!
Na een leuke boottocht tussen al die oude huizen kwamen wij uiteindelijk op de plaats van bestemming: het San Marcoplein. Wat was dat indrukwekkend ook met de enorme kathedraal op de achtergrond.
Wel werd je daar niet goed van alle duiven, die rond vlogen en van alles lieten vallen, doen ze trouwens nu nog steeds, heb ik wel eens gelezen....
Handige kooplui verkochten zakjes met zaad voor het voeren van die duiven. Nou, wij maar niet, want je moest o zo oppassen voor al die uitwerpselen van die beesten!!! Velen hadden dan ook inmiddels een strooien hoed gekocht om zich hiertegen enigszins te beschermen.
Wij hadden daar veel te bekijken: oude huizen en oude bruggetjes en dat allemaal vlakbij water. Ook de vele winkels handelend in gouden sieraden werden door ons bezocht. In bijna alle winkels kon je onderhandelen over de prijs van een artikel. Blijkbaar waren wij daar niet zoo bedreven in, want veel hebben we niet gekocht, maar misschien hielden we toen allebei al niet van winkelen, 't is immers bijna altijd hetzelfde...
En zo kwam aan dit uitstapje ook weer een einde, dus weer terug naar de opstapplaats van de gondel, die ons weer netjes bij de opstapplaats van de bus zou brengen. En wij maar vast op de onderstaande middelste foto's, wachten en wachten en wachten en wachten en wachten en wachten.
Er kwam geen gondel om ons op te halen. Velen waren hierdoor erg zenuwachtig geworden, maar onze reisleider ging er wel achter aan.
Bij thuiskomst na elke uitstap telden wij ons geld. En wat bleek…………..Aad had voor 2 pilsjes het enorme bedrag van ongeveer f. 25,00 tegenwaarde betaald, nu ben je dit in Euro's soms ook al kwijt, maar duur blijft het !!!!!
Maar goed, terug naar het verhaal. Na verloop van tijd kwam de reisleider terug met de droevige mededeling, dat de gondelier van de heenreis niet meer terug kwam. In gewoon Nederlands betekende dit dus, dat hij ons had laten stikken, maar hij was er ook met ons geld vandoor gegaan, want wij hadden immers ook betaald voor de terugreis!! Onder velen van ons brak toch lichte paniek uit, maar de boosheid overheerste.
De reisleider had wel een ander idee. Wij gingen terug naar de opstapplaats van de bus met de reguliere dienstregeling van de gondels, dus telkens weer overstappen. Nu, wij vonden dit eigenlijk wel heel leuk, zo zag je immers nog eens wat. Het ritje was wel weer voor eigen rekening, maar goed…niets aan te doen, er zijn ergere dingen.
Uiteindelijk kwamen wij met een flinke vertraging weer aan bij de opstapplaats van de bus en gelukkig……nagenoeg alle ruiten waren nog heel en bijna alle spullen lagen nog onder de banken. Dus wij konden weer vertrekken door het inmiddels drukke Venetië. Achteraf bezien was dit wel een leuk uitstapje, maar wij vonden Venetië toch een behoorlijk smerige stad en zijn er ook nooit meer teruggeweest, zelfs Aad niet, want die is wel vaak in Turijn en Milaan geweest, een Philips fabriek in Venetië, had je toen nog niet en nu ook niet trouwens....
Maar natuurlijk hebben wij nog veel meer gedaan in Italië, zoals het bezoeken van een markt, altijd leuk voor de dames!!, alleen kan Aad zich hier niets meer van herinneren, zal wel geen oude geschiedenis hebben gehad.
Ook gingen we met een kabelbaan de bergen op en neer en natuurlijk heen en terug varen op het Gardameer en heel veel bezienswaardigheden gezien, al weten we niet meer zoo precies wat, maar dat heb je altijd na een vakantie....
Maar zoals ook nu weer……………..ook aan deze vakantie kwam een einde, dus moesten wij dus weer met de bus naar Holland.
Wij zouden weer twee dagen rijden en ergens overnachten in Duitsland, net zoals op de heenreis. Alles was inmiddels in de bus geladen, dus het werd tijd voor het maken van een groepsfoto. Onderstaande foto heeft Aad gemaakt, dus hij staat hier niet op. Zelf sta ik vóór de bus, links naast die wat dikke dame met hoed. Maar dat geloven jullie wel, want de foto is wat klein uitgevallen....
Nou heeft Aad er een beetje een zooitje van gemaakt, maar we hebben het nu natuurlijk over de rechter foto in de middelste rij :
De 2 bovenste foto's zijn nog in Italië gemaakt, maar dat hadden jullie ook al begrepen, zoo Italiaans van sfeer of niet dan ??
Hierna weer allemaal snel in de bus en nu dus richting Duitsland voor de overnachting. Wij zouden rijden zo ongeveer tot onze vorige plaats van overnachting in de omgeving dus weer van Ulm, maar wel in een ander hotel. Eindelijk werd inderdaad Ulm bereikt en nu moest de chauffeur nog zoeken naar dat betreffende hotel. Er werd heel wat afgereden in en rond Ulm, maar nergens werd het betreffende hotel gevonden. Uiteindelijk besloot de chauffeur om maar ergens te gaan bellen en vragen waar dat hotel nu wel was. Na enige tijd kwam hij terug en wat bleek….het betreffende hotel bestond niet!!! Onder vele passagiers brak toen wel echte paniek uit. Wat moesten wij nu doen????
De chauffeur annex reisleider heeft nog wel geprobeerd de thuisbasis in Holland telefonisch te bereiken, maar dat is niet gelukt mede gezien het late tijdstip. Nu dan maar doorrijden, in ieder geval eerst naar een hotel waar wij wat konden eten. Ook dat viel niet mee, maar uiteindelijk is het gelukt om iets te vinden, waar wij wat konden eten.
De stemming tijdens dat eten was natuurlijk ver beneden peil. Hevige scheldpartijen braken uit, maar niemand kon er natuurlijk uiteindelijk wat aan doen, sommige mensen gebruiken een vakantie blijkbaar ook om boos te worden......
Na vele, vele voorstellen werd uiteindelijk maar besloten om 's nachts door te rijden in ieder geval tot Keulen, zodat wij daar ergens konden ontbijten en ons wat konden opfrissen.
Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk reed onze bus weer verder in het donkere Duitsland.
Maar de toestand in de bus was niet stabiel en er brak weer paniek uit. Een dame in ons gezelschap werd onwel en onmiddellijk werd koers gezet naar de dichtsbijzijnde stopplaats, waar telefoon aanwezig was. Spoedig was deze plek bereikt en ook zeer spoedig arriveerde er een ambulance. De dame bleek getroffen door een licht hartinfarct en werd afgevoerd naar een ziekenhuis. Haar man ging natuurlijk mee, nadat wij in het donker de betreffende bagage hadden gevonden en met die personen hadden meegegeven in de ambulance. Aad herinnert zich nog dat hij op een afstand werd gehouden, zoo'n jonge jongen hoefde al die ellende immers niet te zien, hij voelde zich hierdoor erg gekleineerd....
Wat een gedoe allemaal, maar wij zelf bleven immers uiterst rustig en deden nog verschillende pogingen om wat te gaan slapen, hetgeen niet altijd lukte.
Uiteindelijk bereikten wij tegen 08.00 uur 's morgens de plaats Keulen en onze chauffeur wist hier klaarblijkelijk goed de weg, want in no time werd het gehele gezelschap afgezet bij een uitstekend restaurant, waar wij eerst onze benen konden strekken en ons wat konden opfrissen en scheren en daarna genieten van een heerlijk ontbijt. Toeval of niet, wij keken uit op de mooie Dom van Keulen. Maar die hadden jullie al ontdekt op die vreemde composiet foto van Aad...
Na dat vreemde, maar toch prima ontbijt, werd de rit weer voortgezet, nu richting Rotterdam. Onderweg wachtte ons echter nog een afscheidsdiner in de buurt van Tiel. Ook dat was prima verzorgd en daar werd ook het idee geopperd om een kaart te sturen naar het echtpaar, die wij hadden moeten achterlaten in een ziekenhuis in Duitsland. Gelukkig werd bekend, dat het met de vrouw weer goed ging en dat zij samen met haar man het ziekenhuis inmiddels hadden verlaten en ook op weg waren naar huis.
De chauffeur annex reisleider deelde ons nog mede, dat wij klachten over deze reis maar schriftelijk moesten indienen bij het reisbureau Milot in Rotterdam en verder bedankte hij ons allemaal voor het in hem gestelde vertrouwen. Na een applaus voor de reisleider, die alles toch maar goed had geregeld, gingen wij op weg naar Rotterdam, waar wij in de loop van de middag aankwamen.
Nadat wij afscheid van alle passagiers hadden genomen, gingen wij toch met een tevreden vakantiegevoel en vol met indrukken van die lange reis weer terug naar de Eskampstraat 7d in Overschie.
Natuurlijk, want zoiets zou ik de rest van mijn leven ook steeds doen, heb ik nog een brief geschreven naar Milot reisbureau met de vermelding van de klacht, dat wij op de terugreis geen overnachtingshotel konden krijgen en dat wij hiervoor wel betaald hadden.
Na enkele weken kwam het antwoord………Iedereen werd excuses aangeboden en tevens in de gelegenheid gesteld om op kosten van Milot reizen ergens een weekendje naar toe te gaan of restitutie van f. 25,00 !!!! per persoon. Nu, wij hadden geen zin meer om nu weer met Milot reizen ergens een weekendje naar toe te gaan, dus wij hebben die f. 25,00 per persoon maar geďncasseerd. Wat we er van gekocht hebben, weten we helaas niet meer.
Al met al hadden wij toch een fijne vakantie gehad en weer heel wat beleefd, anders hadden we trouwens dit verhaal niet kunnen vertellen.
Aan het einde van dit gedeelte van mijn verhaal gaan opeens mijn raderen weer draaien. Toen wij in 1993 25 jaar getrouwd waren, heeft Aad ook een bijdrage geschreven in het ons aangeboden boek ter gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk. Hij memoreert naar die buitenlandse reizen in 1964 en 1965 en stelt ook nog de vraag, wie dat allemaal nu heeft betaald?? Ik heb Aad hier nog nooit antwoord op gegeven.
Welnu, Aad, ieder heeft voor zichzelf betaald en zo is ook dit "probleem" weer opgelost!!! En kan Aad nu weer rustig gaan slapen.
Na onze avonturen in Italië keerden wij zo langzamerhand weer terug naar de werkelijkheid van alle dag oftewel ik terug naar de ABN en Aad weer terug naar zijn H.B.S. aan het Henegouwerplein.
