Naar beneden

Een anekdote over iets uit Rotterdam, geschreven in 1941 :

Algemeene levensveranderingen in onze geliefde stad Rotterdam

Prachtige OCR verhalen uit een van onze boeken, Aad vindt het heerlijk om ze te lezen, hopelijk jullie ook ....enne let niet op kleine OCR foutjes

Wat 'n veranderingen in het stadsleven gedurende de laatste vier, vijf decennia! Niet alleen tengevolge van allerlei technische vervolmakingen, doch ook als uitvloeisel van gewijzigde stelsels en opvattingen, die met allerlei materieele vernieuwingen gelijken tred hielden.

De tijd ligt al ver achter ons, dat een stedelijk-politiek strijder voor volksbelangen, wegens al te uitbundige agitatie met een paar weken hechtenis gestraft, door zijn medestanders in populaire lofliederen werd bezongen, of door de tegenpartij in smaadzangen werd gehoond.
Dat de Rotterdamsche ex-bootwerker, Dirk van den Berg, als kampioen-worste-laar in het Casino en daarbuiten werd gevierd, alsof het een held was. Dat Paul Kruger en z'n dappere Transvaalsche Boeren werden geëerd in rijmelarijtjes, die, op weinig hartstochtelijke wijze overigens, werden gezongen, gelijk het slepende:

En de Boeren zijn zoo goed, als men ze maar niets doet!
Men brengt zijn innerlijke roerselen tegenwoordig niet meer zoo opvallend in het openbaar tot uiting, als vroeger. Zelfs de ruzies in arbeiders-buurten worden ten huldigen dage niet meer zoo openlijk en brutaal uitgevochten. Er is daar meer begrip gekomen voor uiterlijk fatsoen, voor orde, netheid, zindelijkheid, hygiëne.
Het werd een lust, in de woonwijken der arbeiders de keurige, kraakheldere, frissche gordijnen te zien, de nette wèl-onderhouden meubeltjes in de voorkamers, die niet meer door dikke stoffen voorhangsels of jalouzieën werden "verfraaid", om de zon en den inkijk te weren.

Men begon er juist in werkliedenkringen meer en meer prijs op te stellen, dat een arbeiderswoning bekeken werd. Men kwam immers wat graag met z'n mooie spulletjes voor den dag! En zoowaar : ook de menschen in de eenvoudige buurten begonnen tegenover elkaar een beetje dik te doen, elkaar te overtroeven en te overdonderen met de nieuwste en mooiste meubelstukken! Naijver kenden ook zij.

Eén van de gevaarlijke kanten daarvan was het hand over hand toenemen van het koopen op afbetaling. Al was dit zeer zeker niet een specifiek Rotterdamsch euvel, door de malaise en werkloosheid, die onze havenstad bijzonder zwaar troffen, had het in onze gemeente wel een ernstige uitbreiding genomen.

Maar, hoe dit zij, de arbeiders en hun vrouwen en kinderen zagen er de laatste tien, twintig jaren heel wat beter gekleed en verzorgd uit, dan vroeger. Menig arbeider is meer heer geworden, menige arbeidersvrouw meer dame. Vergelijk voorts de frissche babies in fraaie kinderwagens in de werkmans-buurten van nu met de armoedig uitgedoste kindertjes in de armzalige "sportkarretjes" van voorheen!
Wie zag in den ouden tijd in de arbeiderswijken een bedrijvige huismoeder losse bloemen koopen? Dat was een luxe, alleen aan den beteren stand voorbehouden. Losse bloemen werden echter een gewild volksartikel, daar, waar vroeger hoogstens wat potplantjes werden gekocht.

We hebben lachende tuin-dorpen aan den buitenkant der stad zien verrijzen, tal van goed-verzorgde volkstuintjes, vol groenten en bloemen, zien ontstaan. En legio is ook het aantal schilderachtige schooltuintjes geworden.

De armoedige stegen; sloppen en krotten verdwenen meer en meer uit de binnenstad, reeds vóór de jongste oorlogsramp de rest ervan wegvaagde. Er werd steeds meer gedaan aan sport en ontspanning in de buitenlucht. Maar van den anderen kant ontstond er, bij het toenemend comfort, ook een groeiende gemakzucht bij hen, die toch het loopen reeds zoo goed als verleerd hadden. De gemakkelijke en goedkoope vervoer-gelegenheden zijn niet ieder ten zegen geweest. Ook de steeds brutaler in het openbaar zich uitende snoeplust van "ijssles" etende en andere zoetig-heden kauwende menschen konden we geen verheffend verschijnsel achten.
Het is overigens niet uitsluitend-Rotterdamsch.

Het leger der bedelende straattypen werd sterk gedund, maar daartegenover nam dat van de huis-aan-huis bellende kooplieden in snuisterijen zulk een omvang aan, dat men haast overal voor de deurruitjes het bekende kaartje kon zien prijken: "Aan de deur wordt niet gekocht. Drukwerken worden niet teruggegeven."

De werkloosheid der mannen was voor het sterke geslacht aanleiding, het zwakkere, tegen betaling van idem zooveel, te hulp te komen door het verrichten van diensten, die eertijds alleen het privilege van vrouwelijke arbeidskrachten waren. Had de vrouw in den loop der jaren den man sterk beconcurreerd door het meer en meer aanvaarden van mannelijke beroepen, de man ging zich nu, noodgedwongen, ook op vrouwelijke beroepen werpen, wijl er een voortdurend en toenemend gebrek was ontstaan aan dienstboden en werksters.

Waren de huisknechten in dienst van de rijkeren reeds een bekend verschijnsel, men kreeg nu ook schoonmakende en bellenpoetsende mannen, handdoeken-verhuurcentrales, kattenbakcentrales en huisvuiluitdragers-diensten. Het was een treurig teeken des tijds, dat de meisjes wel te vinden waren voor werk in de fabrieken, maar niet voor huishoudelijken arbeid, ofschoon de schuld voor dezen misstand niet alleen te zoeken was bij de jongedochters uit den arbeidersstand, doch ook bij de mevrouwen, die een dienstbode niet altijd de plaats gaven, die haar, als nuttig en dus eervol lid der maatschappij toekomt, doordat zij haar te veel als ongelijkwaar-digen behandelden, veel werk, naast weinig vrijen tijd van haar eischten, tegen een vaak onevenredig loon.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....