Op de ploffiets naar Rotterdam
Voor ik begin moet ik eerst even vertellen, wat een ploffiets was. Een heel gewone fiets met stuur en bel en rem, maar de banden waren massief. Geen lucht in de banden, maar een massief geheel en zoals hij er stond leek het net een echte. Ging je er echter mee over een klinkerweg, ik verzeker je, dat alle organen op een andere plaats leken te zitten en als je afstapte, dan had je echt de riebel in je armen en handen.
Goed maar nou eerst het verhaal. Nol en ik hadden natuurlijk niets om handen en de eerste dagen kwamen nog wel om met vertellen, over onze lotgevallen, aan zijn familie en kennissen, Het enigste vertier voor mij was, dansen bij de Engelsen. De Engelse bevrijders, waarvan er nog in Yerseke waren, organiseerden dansavondjes en ik werd uitgenodigd door een nichtje van mijn kostbaas, dat verderop in de straat woonde. Een heel ander soort familie, alhoewel ze dezelfde naam droegen.
Nou, het dansen was gezellig en goed georganiseerd en echt op de Engelse stijl geschoeid..Alleen het thuiskomen voor Anneke, zo heette, dat meisje was een probleem. Ze had een strenge vader en ze moest op een bepaalde, veel te vroege tijd, thuis komen. Bij het weggaan was het al moeilijk, maar bij thuiskomst werd vader door moeder afgeleid en moest Anneke, naar binnen slippen, waarbij ze dan bukkend onder de vensterbank door moest gaan.
Op zekere dag waren Nol en ik op bezoek bij een naburige boerderij en daar kwam zowaar de vrachtwagen van Roodzant uit de Aelwijn Floriszstraat om aardappelen te halen. Er kwam een voorstel om één van ons mee te nemen, dat konden ze bij de controle aan de Moerdijk wel maken. Nol ging zijn spullen halen en ging diezelfde dag nog mee naar Rotterdam. Daar stond ik. Ik zou een volgende keer mee kunnen, maar wanneer wist de chauffeur niet.
Een paar dagen later kwam een getrouwde broer van Anneke, met het voorstel om naar Rotterdam te gaan fietsen. Hij had iets met een mosselkwekerij en ook nog schoonfamilie in Rotterdam wonen en.. misschien kon hij nog enige zaken doen. Ik stemde natuurlijk direct toe en Frans kwam aanzetten met twee fietsen. Met plofbanden! Wij zijn de volgende morgen vroeg vertrokken, maar ik wist al, dat ik ook weer mee terug moest rijden. Afspraak is afspraak.
Ik moet nu even een intermezzo inlassen. Jullie zult wel verbaasd zijn waarom wel Nol en niet ik met Roodzant mee mocht rijden. Dat kwam door een droom! Nou gaat-ie fantaseren hoor ik denken, maar het is allemaal waar.
Ik had het in het laatste kamp aan o.a. Nol verteld. Na de berichten over de laffe schoten na de overgave, had ik een droom. Ik kwam op de fiets in Rotterdam en ging naar mijn broer Toon, die in de Polanenstraat woonde en daar zag ik mijn moeder voor het raam zitten. De volgende dag vertelde ik die droom, maar ik vond het vreemd, dat mijn moeder bij mijn broer was, en waarom ging ik naar de Polanenstraat in Kralingen.?????
Bij de Moerdijk werden we tot onze verrassing makkelijk doorgelaten en vermoeid kwamen we in Rotterdam-Zuid aan. Daar woonde de familie van Frans en we spraken af, dat ik de volgende dag naar een punt in Zuid zou komen. Alleen ging ik de Maasbruggen over en ik sloeg als vanzelfsprekend de richting van Kralingen in. Ik reed vanaf de Oostzeedijk, de Waterloostraat in en op de hoek van de Polanenstraat keek ik omhoog en wie zat daar voor het raam?????!!!!!! Mijn moeder!!!!! Ongelofelijk maar echt waar!!
Het mooiste komt echter nog! Ik belde aan en werd door mijn schoonzus Rina verwelkomd en in de keuken gelaten. Daar stond mijn broer Toon met een open mond van verbazing, omdat mijn broer Aad, hij had de tranen nog in zijn ogen, net verteld had, dat hij gehoord had, dat ik dood was!! Zoveel tegelijk is even moeilijk te verwerken. Ik denk ook voor jullie lezers, maar zoveel toeval en geluk komt zelden voor in zo'n korte tijd.
Waarom waren mijn vader en moeder bij mijn broer in plaats van in de Schiebroeksestraat? Nou, Toon, die had zijn moeder van het stoepje voor haar huisdeur geplukt, waar ze met hele dikke voeten, hongeroedeem, zat te bedelen om wat eten. Triest voor een vrouw, die met haar snert vele malen een buurvrouw had uitgenodigd, om een bordje mee te eten.
En mijn vader dan? Die was aan de beterende hand van een ongeluk. Hij moest meehelpen om schuilkelders af te breken en kreeg door een onhandigheid van een ander, een betonnen plaat op zijn rug. Hij had een gebroken rib en wat kneuzingen opgelopen.
Dat was me een dag bij mijn eerste thuiskomst in Rotterdam. Maar ik moest toch weer terug.Ten eerste was daar de afspraak en ten tweede kon ik toch nog niet naar huis, omdat mijn vader en moeder zelf nog hulp nodig hadden. Het viel niet mee, maar het was nog helemaal niet in orde in Rotterdam.
