We came in contact with the McLeod's because of Aad's story about the History of Scotland, Aad's favourite holiday country.
If you like to react, please contact Yoka and Ian by using this email :
A Southland airman's grave in Arnhem and a broken gold ring are the links in a strong friendship that has grown up between a young Dutch woman and an Invercargill woman. By an odd coincidence they have the same family name. The Invercargill woman is Mrs. H Finlayson; daughter of the late Mr and Mrs. A McLeod of Hedgehope, and the Dutch girl is Non McLeod, a schoolteacher. The Southland airman was Mrs. Finlayson's brother Ian Douglas McLeod, who joined the R.N.Z.A.F. from Hedgehope during the war and was shot down in the invasion of Arnhem in 1944. On his 21st birthday his sister, Mrs. Finlayson, gave him a gold ring, which he took overseas with him.
After the battle Ian was posted missing, believed killed. And two years later a letter came to Mrs. McLeod. This was the letter:
I imagine your surprise when you receive this letter from a Dutch girl of the same name as yours. My name is Non McLeod and I am 25 years old, working here as a teacher in a little place called Westzaan. My mother lives in Heemstede and now I am with her during the holidays. My father died in 1927. He was an officer in the army of the Dutch East Indies. (LINK to Aad's site about the Dutch East Indies)
You'll know little more from my dear little country than the fact that your son, the Flying officer I D McLeod fought and gave his life to liberate it. Be sure my people will never forget the soldiers of the allied forces. We'll always be grateful for what they did for us. We had such a hard time during the years of German occupation, But I don't write this letter to tell you that. Please listen to my story.
Churchyard On The Hills
I told you already that my father has died. He was buried at a very beautiful churchyard, situated on the hills in a sandy part of Holland, near Arnhem. Perhaps that name you saw in the newspapers during the liberation. My mother and I lived some five miles from Arnhem till 1939. Every time I come back there now I go to my father's grave. So I did some months ago. When I entered the gates I saw some new graves, apart from the others. One of them was the grave of your son. I didn't know your address or anything about you or him. I simply recognised my own name on the brown cross on the grave and of course I felt something more for this man than for the others. I asked people who were working there and after some time of searching I found a man who had seen your son fighting and being buried afterwards.
He told me this:
A big ammunition train stood near De Steeg, 12 miles northwest of Arnhem. It was December 1944. Your son came flying over it with two or three other planes. The Germans began to fire so heavily that the planes returned in the direction of their base, only your son attacked the train and set it on fire. But he and his plane were also hurt and fell.
When the man who told me all this found him in his garden your son had already died. I know this is a terrible story for you, but I hope you feel it the same as I do: Better knowing that he died fighting than only hearing that he died in a country far away. You don't know the place where people buried him. Be sure that mother and I always go to him when we are there and that we will take care of the grave and bring flowers to him in your name.
Search For Name.
The Information Section of the Red Cross took four months in the search for your name, but at last I got it yesterday. I hope that the idea and the feeling that somebody takes care about the place where he rests will comfort you a little. If you know the Germans and could see how they left Holland alter five years of hunger and robbing you would be able to imagine our thanks for the men who gave their lives for our country. We are free now and that's a great thing. My mother and I live in the part of Holland, which was liberated last. We had a terrible winter then, and evacuated into two rooms living with a Jewish lady of 60 years, who would never go out because of Germans. Many thousands of people died of hunger and cold that time. The only thing that gave us hope was the radio and the underground newspaper….
That was the beginning. Mrs. McLeod lost no time in replying, but soon after she died and her daughter, Mrs Nellie Finlayson, continued the correspondence. And then towards the end of last year, Mrs. Finlayson received another letter in Non-'s fine handwriting.
".... I've such a good message for you," she wrote. "It will make you happy and a little bit sad at the same time, but I won't keep you waiting any longer and here is my story: Yesterday I received a letter from Mr Kelderman at De Steeg (I don't know him) and he wrote me as follows:
You will wonder no doubt to receive a letter from an unknown person from De Steeg. But I'm so glad to get your address at last. I got it from a teacher here who adopted the grave of an English pilot at the churchyard "Heiderust". There one of your relations is buried also. This man and his plane came down here in our street on the 25th of December 1944. He died a hero. I saw what happened then. Some time ago I was picking up potatoes in my garden then suddenly I saw a ring in the earth, a seal ring carrying the letters McL. I handed it over to the police but neither they nor my boss could find out the address of the relation in New Zealand. And now I ask you to write for me in English - I cannot because I'm only a common man working in a factory. I feel this McLeod family will appreciate receiving the ring of their son who gave his life for us. I know how they must feel, because just yesterday we said goodbye to our son going to Indonesia to fight there and we don't know if we will ever see him again. Saying goodbye I thought of those people in New Zealand. You know. They loved their son like we do. Please help me and let me know as soon as possible.
Good Men Are Brothers
And so humble Meneer Kelderman working in his factory in Holland, proves once again that good men are all brothers the world over and that kindness, sympathy and understanding have no territorial boundaries. And surely, New Zealanders can sympathise with his son being caught up in the war machine to fight in Indonesia.
"What do you say about that?" excitedly asks Non in her letter to Mrs. Finlayson. "It sounds impossible, don't you think? But it is true. And off course I'll try as soon as I can to send you this ring." (The ring arrived in due course and is in Mrs. Finlayson's possession)
Here the article in the Invercargill newspaper 'The Southland Times' ends, but the story went on. It is taken up by Yoka McLeod-Saris, the wife of Ian McLeod and nephew of Ian McLeod, who died in the Netherlands. Yoka was born in Rotterdam and immigrated to New Zealand in 1958:
The correspondence between Non and Nellie continued until Nellie died in 1979. In 1978 my husband Ian, who worked for Philips went to the Netherlands and met up with Non and her Mother, who took him to Heiderust Cemetery. While Ian and Non walked around the peaceful cemetery Ian asked to be shown to Non's Father's grave. However she was loath to reply He was in an unmarked grave, she admitted. Then, reluctantly, the story unfolded. Her Father had been Rudolph MacLeod, a major in the Dutch East Indies Army. (LINK to Aad's story about the Dutch East Indies Army, the KNIL)
He had been married to the infamous Mata Hari, a spy during the First World War, who he later divorced and as time passed he had remarried. From this union Non MacLeod was born. But the Major remained very ashamed of his involvement with Mata Hari and had requested to be buried in an unmarked grave.
Non MacLeod tended the grave of Ian McLeod for many years. Ian and I kept in contact with her until 2000.
And still the story goes on….. Some time ago a New Zealand author, Errol W. Martyn wrote a book called 'For Your Tomorrow'. In it he recorded all who had died while serving in the NZ Air Force. He had interviewed my Ian, who by the way is also ex-NZ Air Force as is our daughter Tania, regarding Ian McLeod, the pilot. When to book was printed we received a copy from Mr Martyn. On that afternoon Mr Martyn told us to refer to a book called 'Spitfire Diary' by E A W Smith, a former R.A.F pilot in the Second World War. This Ted Smith had left England after the war to live in Texas. In his book he told about his good friend Big Mac McLeod (another coincidence my Ian is also nicknamed Big Mac). He told how he always took Big Mac home with him during leave because Ian had nowhere else to go as his home, New Zealand, was out of the question! They had also planned a dinner at Ted's place with his parents and sisters to celebrate Christmas 1944. But at the last moment Ian's leave was cancelled at the last moment. The reason given, by a British officer, was that Christmas in England would be more appreciated by anyone domiciled in England than by a Dominion candidate!
Ted and his family were quite crestfallen. They decided that Big Mac would still have his Christmas dinner during his next leave. The one and only rooster left in the Smith's backyard was called "Mac's Dinner". The terrible event in De Steeg on Christmas Day left a very bitter taste in the mouths of all his friends. More so because they never were told what happened after the Spitfire went down. Shortly afterwards the war ended and everyone of the 66 squadron went their own way.
Through reading Ted's book my Ian's many questions about his uncle and his pilot's career were answered. While he was young no spoke about such events and now that he was older all those, who might have had any information, had died. So Ian tried to get into contact with the author, Ted Smith. However all we knew was that he had been a radio station manager in Austin, Texas. Via the internet we made contact with the present manager, who told us Ted had retired in 1991 but did know his email address and would contact him for us. A very delighted Ted Smith contacted us and was over the moon to hear our side of the Big Mac McLeod saga. Ted contacted all the other pilots, who were still alive and we received in the weeks that followed emails from all over the world. Ted said that after 55 years the last link in the circle had been found and now it could be closed. Ted flew to England to tell his sister what had happened to Big Mac. She was sad but relieved to finally know. The story goes that the rooster 'Mac's Dinner', in spite of the hunger suffered in England, had died of old age!
Ted has updated his book Spitfire Diary and enclosed this amazing ending.
In the year 2000 Non MacLeod died in the Netherlands and Ian and I decided that as there was nobody to put flowers on the grave we would go over to do the honour on the 4th of May of 2001. However fate intervened and Ian was struck by a brain hemorrhage early that year, so we could not go. But through my membership with an email group of Nederlanders all over the world I made contact with a gentleman in Malden (bij Nijmegen), who also knew of the yearly silent procession to the Heiderust Cemetery. He rang Mrs Kelderman, who was 14 years old at the time of the event. She had seen the Spitfire come down. She is also the daughter of the man who took Ian from the wreck and buried him. So through the kindness of two people, who we had never even met, there were red roses on Big Mac's grave that year. The small card with the flowers said:
In Invercargill, Nieuw Zeeland, kreeg de familie McLeod begin 1945 te horen dat hun zoon Ian McLeod verongelukt was ergens in België of Duitsland. De overheid was niet zeker waar het precies was.
In1946 kreeg de familie een brief uit Nederland van een jonge vrouw, Non MacLeod genaamd, die het volgende schreef:
"Mijn Vader ligt begraven in een prachtige omgeving vlak bij Arnhem. Wij woonden tot 1939 in dit plaatsje ongeveer 7 kilometers van Arnhem, maar komen ook nu nog geregeld naar Rheden om het graf van mijn Vader te verzorgen. Toen ik een paar maanden geleden op de begraafplaats kwam zag ik een paar nieuwe graven. Kunt u zich mijn verbazing voorstellen toen ik daar mijn eigen naam zag staan. Het was het graf van uw zoon. Niemand kon mij vertellen wie zijn familie was en waar zij woonden. Maar ik bleef zoeken om meer informatie te krijgen over deze onbekende Ian McLeod en zo ontmoette ik uiteindelijk de man die uw zoon had zien vechten en zien neerstorten langs de spoorweg in het dorpje De Steeg. Hij had hem zelf begraven op Heiderust in Rheden waar hij werkte op het gemeente huis. "
Hij vertelde mij het volgende verhaal:
"Een trein met ammunitie stond vlak bij de Steeg. Het was Kerstdag '44. Uw zoon kwam overgevlogen met 2 of 3 andere Spitfires. Zij schoten op de trein maar de Duitsers schoten terug, uw zoon was de enige die omkeerde en weer aanviel totdat de trein uiteindelijk in brand vloog. Maar zijn Spitfire werd ook geraakt en stortte neer". Toen deze man bij het neergestorte vliegtuig kwam was uw zoon al stervende. Ik begrijp dat dit verschrikkelijk moeilijk voor u zal zijn. Maar het is beter te weten dat hij stierf als een held dan alleen te weten dat hij stierf in een land heel ver van u vandaan. U kunt er van overtuigd zijn dat mijn Moeder en ik altijd voor het graf zullen zorgen en bloemen brengen in uw naam. Eindelijk kreeg ik gisteren uw adres van het Rode Kruis. Ik hoop dat het u steun geeft te weten dat er iemand is die voor het graf zorgt."
Het duurde niet lang tot dat Non MacLeod antwoord kreeg van Ian's Moeder in Nieuw Zeeland. Moeder McLeod stierf kort daarna en Nellie (Ian's) zuster nam de correspondentie over.
Op een dag schreef Non:
"Ik heb nieuws dat je misschien een beetje bedroefd maar ook een beetje blij zal maken. Ik kreeg een brief van een Meneer Kelderman uit De Steeg, die gehoord had dat ik voor het graf van Ian zorgde. Hij schreef dat hij kortgeleden aan het aardappel rooien was in zijn tuin en opeens een ring vond met de letters I.McL. Hij had de ring naar de politie gebracht maar niemand wist het adres. Toen kwam hij op het idée om het mij te vertellen. Hij dacht dat ik het beter kon sturen en uitleggen omdat hij geen Engels kende. Hij vond dat de familie van Ian deze ring terug moest krijgen omdat hij heel goed begreep hoe de familie McLeod zich moest voelen aangezien hij zelf net afscheid genomen had van zijn zoon die als soldaat naar Nederlands Indië vertrokken was."
Het schriftelijke contact tussen Non MacLeod en Nellie McLeod bleef bestaan totdat Nellie overleed in 1979. In 1978 ging mijn man Ian naar Nederland en ontmoette Non en haar Moeder die hem mee namen naar het graf. Terwijl Ian en Non daar rondliepen vroeg Ian waar het graf van Non's Vader dan wel was. Eerst praatte zij daar een beetje overheen, maar toen Ian bleef aanhouden vertelde zij dat haar Vader Majoor Rudolf MacLeod was die ooit in het leger diende van Nederlands Indië. (LINK naar Aad's verhalen over Nederlands-Indië )
Deze man was getrouwd geweest met Mata Hari, de zogenaamde spion uit de eerste wereld oorlog. Na hun scheiding trouwde hij weer en er werd een dochter uit dit laatste huwelijk geboren: Non MacLeod. Majoor MacLeod was zo beschaamd dat hij ooit met Mata Hari getrouwd was geweest dat hij vroeg begraven te worden in een graf zonder vermelding van zijn naam.
Jaren lang heeft Non nog voor Ian's graf gezorgd en tot vorig jaar hebben mijn Ian en ik contact met haar gehouden.
Maar het verhaal eindigt hier nog niet. Iemand hier in NZ was bezig een boek te schrijven ('For Your Tomorrow' door Errol W.Martyn) over alle gesneuvelden die in de Nieuw Zeelandse Luchtmacht hadden gediend Hij deed een interview met Ian, die het verhaal van zijn Oom vertelde. Toen het boek uitkwam met Kerstmis 1999 kregen wij een exemplaar aangeboden door de schrijver. Hij vertelde ons daarbij dat wij ook het boek 'Spitfire Dairy' van E A W Smith moesten lezen. Wij leenden het uit de bibliotheek. Het boek was geschreven door een zekere Ted Smith, een Engelse Spitfire piloot, die na de oorlog naar Texas in Amerika was verhuisd. Wonder boven wonder beschreef hij zijn goeie vriend Big Mac McLeod met foto en al in dit boek.(Heel toevallig heeft mijn Ian ook de bijnaam Big Mac) Hij vertelde hoe hij Ian altijd met verlof mee naar zijn ouders nam omdat Ian natuurlijk te ver van huis was. Zij hadden het plan om de Kerstmis van 1944 ook door te brengen met Ted's ouders en zusters. Helaas kon dit op het laatste moment niet door gaan want Ian's verlof werd ingetrokken omdat een Engelsman voor ging, die wel in de gelegenheid was naar zijn familie te gaan en dat dat voor Ian onmogelijk was om even over te wippen naar Nieuw Zeeland. Zo werd het letterlijk gezegd. Dat Ian vreselijk teleurgesteld was is te begrijpen en toen het vreselijke ongeluk gebeurde bij de Steeg waren zijn vrienden en vooral Ted Smith heel erg bitter door deze samenloop van omstandigheden.
Ted en de anderen hebben verder nooit meer iets gehoord van hoe het afgelopen was met Ian nadat hij neergestort was. Kort daar op was de oorlog afgelopen en ging ieder zijn eigen weg.
Door het lezen van Ted's boek was vooral Ian heel erg ontroerd omdat hij eigenlijk niet veel van zijn Oom, naar wie hij vernoemd is, wist, omdat er in zijn familie bijna niet over gesproken werd. Ian besloot om te proberen contact te maken met de schrijver. Alles wat we wisten was dat hij jaren lang voor een radio station gewerkt had in Austin, Texas. Via het internet hebben we toen contact gemaakt met het radio station. Ted was in 1991 gepensioneerd, maar de tegenwoordige manager wist hem toch te vinden en zo kwamen wij in contact met hem. Per email hebben wij ook hem het hele verhaal verteld en binnen een paar dagen kregen wij allerlei emails van piloten die in het zelfde squadron als Ian gediend hadden en nu over de hele wereld verspreid zijn. Wat waren die mannen blij het eind van het verhaal te horen. Zoals Ted zei: Na 55 jaar was de cirkel eindelijk rond. Ted vloog naar Engeland en vertelde zijn zuster, die in 1944 verliefd was op Big Mac, wat er was gebeurd. Samen bezochten zij hun ouderlijk huis waar ze herinneringen ophaalden over hun vriendschap met Ian en het haantjedat speciaal voor zijn bezoek geslacht zou worden voor de Kerstmaaltijd van '44 en die ze naderhand de naam gaven "Mac's Dinner" en ondanks de honger die werd geleden door het gezin Smith is deze haan toch, aan ouderdom overleden.
Intussen heeft Ted een 'updateted'versie van zijn boek uitgebracht waarin hij de Nieuw Zeelandse connectie heeft toegevoegd.
Vorig jaar Juli overleed Non MacLeod in Nederland en dit jaar zouden er dus geen bezoek en bloemen van haar en onze familie zijn voor Ian. Daarom hadden Ian en ik ons voorgenomen om zelf de bloemen te gaan leggen op 4 mei maar door dat Ian ziek werd kon dit plan jammergenoeg niet door gaan. Iets waar we beiden heel erg verdrietig om waren. Maar door mijn contact met een email groep van Nederlanders verspreidt over de hele wereld leerde ik een man kennen die in Malden (bij Nijmegen) woont. Ook hij wist van de zogenaamde 'stille omgang' die ieder jaar met 4 Mei gehouden wordt in Rheden. Hij maakte contact met Mevrouw Kelderman, die 14 jaar oud was toen zij de Spitfire van Ian zag neerstorten. En zo brachten twee mensen, die wij nog nooit eerder ontmoet hebben, prachtige rode rozen in de naam van de McLeod familie in NZ en de oud piloten van Big Mac's squadron, die nu in Texas en Vancouver wonen, naar zijn laatste rustplaats in Heiderust.
From Aad's story about Mata Hari and Rudolph MacLeod :
Citaat :
dat heet de "Curaçao"
waarmee die brave Habib
naar Mekka varen zou
nu zingt hij vrolijk "falderaldera"
voor dit gouvernement
zoo'n duizend dollars in de maand
ben ik geen knappe vent?
Uiteraard komt deze informatie uit Aad's eigen site over Nederlands-Indië en dan speciaal uit zijn verhaal Atjehse Nationale Helden (LINK), het verhaal vanuit Atjehs gezichtspunt over de Nederlandse agressie oorlog tegen Atjeh.
Aad gaat nu niet verder in op de geschiedenis van Mata Hari, wel een feit is dat nog steeds de Franse archieven potdicht blijven, we weten dus nog steeds niet of zij terecht is veroordeeld en gefusilleerd. Wel natuurlijk wat foto's van Margaretha Zelle, alias Mata Hari.
I have attached here a photo and web site http://www.christchurch.org.nz/PhotoGallery/ that you may want to use to point people to our wonderful city of Christchurch and country side.
