Naar beneden

Gerard Martens vertelt weer een prachtig verhaal  ....

Ik kreeg een leerling en nog meer.... 

 

In de jaren, dat ik pas drukker was, kon men een cursus leermeester-gezel gaan volgen. Wanneer het diploma daarvoor was gehaald, dan kreeg je een dubbeltje per uur opslag. Ook al had je geen leerling. Ik voelde er niets voor. Ten eerste omdat ik overtuigd was dat zo'n diploma niet garandeerde dat je een goede leermeester was en ten tweede, ik had er 's avonds de tijd niet voor. Jo Rolandus, een veel oudere collega, volgde die cursus ook niet, om dezelfde redenen. Het was wel een rage in die tijd en dat dubbeltje per uur sprak vele aan. Dat je ook nog een jongen moest opleiden voor het vak van zijn toekomst, daar werd minder over nagedacht. 

Het was zo, omdat ik aan de SenS stond en Rolandus al een leerling had en bovendien geen ervaring met de eigenbouw persen, ik op een goede dag van mijnheer Karel te horen kreeg, dat ik een zekere Wout Kramer als leerling toegewezen kreeg. 

Volkomen verrast, maar wel een beetje trots begon ik aan mijn taak. Wout was een Wout jr. want zijn vader was drukker aan de Tweekleuren Mann. 

Voor mijn vrouw was hij Woutje en waarom? Dat komt hierna. Het feit, dat Woutje dit jaar met pensioen gaat, duidt erop, dat ik bijna 14 jaar ouder was. Van meneer moest ik niet veel hebben en toen Wout in de revue ging meespelen, tevens mijn leerling werd in het handboogschieten en dus lid van de Romeinen werd, had al snel het gevolg, dat hij mij gewoon Gerard mocht noemen. Trouwens ik had toen al een hekel aan een stropdas. 

Wout was een goede leerling, maar na zijn eerste rapport kwam meneer Karel zeer boos op ons af en nam het niet, dat Wout slechte cijfers had voor rekenen en taal. Wout kreeg een uitbrander en moest maar zorgen dat die cijfers de volgende keer minstens een zes moesten zijn. En mij werd toegebeten; en daar moet jij voor zorgen. 

Een beetje overdonderd keken we elkaar aan en ondanks mijn krappe tijd in de avonduren, deed ik hem een voorstel om op Dinsdagavond bij me thuis te komen en dan zou ik hem proberen te helpen om die zessen in ieder geval te halen. Sindsdien was Wout Woutje en die naam kreeg hij dan van mijn vrouw. Woutje voor en Woutje na. We, zei ze, we zullen die meneer Sauerbier wel eens wat laten zien. Haar aandeel was de inwendige mens te verzorgen en dat deed ze tot grote tevredenheid van Woutje en mij. Laat hem maar een poepie ruike, was haar aanmoediging. 

Voor mij was het ook heel vreemd om zo onverwacht nog onderwijzer te worden ook en ik dacht, nou dat dubbeltje bij mijn loon moet ik wel verdienen. Wout weer terug naar de lagere avondschool, met alle gevolgen van dien. Les krijgen en huiswerk maken en hem steeds op het hart drukken, dat hij zessen moest krijgen op zijn volgend rapport. Voor de druktechnische theorie moest hij op Zaterdag naar de Grafische school in Amsterdam. Ja, het leven van een drukkersleerling viel in die jaren niet mee. En dat van een leermeester, in dit geval ook niet. Maar ja, ik kon niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen zoek het maar uit op de Grafische school. Het extra avondje werd echter wel een succes, want op het volgende rapport stonden twee zessen en dat waren de laagste cijfers. De heer Sauerbier was wel weer zo, dat hij persoonlijk ons allebei kwam complimenteren. 

Ik loop nu een beetje op de tijd vooruit, maar toen wij naar Weert verhuisden, was het Woutje, die al een kop boven mijn vrouw uitstak, die ons in de eerste moeilijke dagen kwam helpen. Hij kwam helemaal uit Rotterdam naar Weert fietsen. En we konden wel een heleboel hulp gebruiken. Maar deze periode sla ik maar over. Ik kan wel zeggen, dat het niet zo'n gelukkige tijd was voor mijn vrouw en ik was blij, dat ik in Amsterdam bij de Arbeiderspers kon gaan werken. Onze Weertse tijd heeft maar 15 maanden geduurd.

Genoeg erover. Ik was nog niet weg bij SenS. Er gebeurde nog wel wat en dat is stof om in een volgende aflevering terug te komen.

wat zijn we trots op ons familiewapen ...., beetje jaloers zeker ....