Een familiefeest 4
Zondagmorgen vroeg was er al activiteit aan de overzijde van mijn slaapkamer. Ruud was om kwart over acht al bij de pinken en roetste zijn bed uit. Blijf nog maar lekker liggen, zei hij nog voor hij de kamer verliet. Nou, dat was ik wel van plan ook. Ik dacht nog wel, vandaag tennisdag, dat zal het wel zijn. In ieder geval toen ik aan de beurt was om op te staan, had hij de ontbijttafels netjes in orde gebracht. Prima taakverdeling toch?
Hoewel het woord tennis even vermeden werd, waren er na het ontbijt toch wel tekenen, die op een lichte voorbereiding wezen. Zo zag je al een racket verschijnen, een tennisschoen werd geïnspecteerd en een trainingspak klaargelegd. Maar op deze foto's was de rust uiterlijk nog aanwezig.
Eindelijk was het zover. Tennisspullen gepakt, trainingspakken aan en daar ging de sportieve groep op weg. Laura en Jasper gingen hun zoon in het eigen kwartier verzorgen en Bep en ik waren van plan om een wandeling te maken.
Waarom ik niet meeging om de tennisshow te zien? Een kwestie van neutraliteit en als arbiter vertrouwde ik mezelf niet. Bovendien er dreigde voor het eerst regen en wandelen was dus beter voor me. Inderdaad moesten we even de parapluie opsteken, maar dat buitje kon ons niet weerhouden om aan de wandeling te beginnen.
Om te bewijzen dat ik mijn mobieltje nu wel bij me had, kon ik de tennisvereniging verwittigen, dat zij bij terugkomst niet het park in konden, omdat de sleutel in ons bezit was, maar dat werd nogal luchtig opgenomen. Het gevolg was, dat later in de middag, Bartho aankwam lopen om de sleutel te verkrijgen. De hele stoet auto,s stond voor de poort.
Intussen hadden wij na thuiskomst van de wandeling met Laura en Jasper de tijd doorgebracht en het eerder vermelde spel Take 5 hielp ons de tijd te doden.
Langzamerhand kwam echter de tijd van het gaan in het zicht. Iedereen zou naar huis gaan, behalve Ingrid en Ruud. Omdat alle verdere vervoerders van mij en de spullen, de volgende dag weer naar school of aan het werk moesten, besloot ik ook maar mee naar huis te gaan. De trein terug lokte me niet erg aan. Bep was wel van plan de trein te nemen en zodoende gingen na een laatste avondmaal, eerst Laura en Jasper met de kleine op weg naar Leimuiden, waarna een poosje later, het inladen van de andere auto,s begon. Achteraf gezien geloof ik dat ik het een beetje te kwaad kreeg bij het afscheid nemen, maar ja het was ook zo fantastisch geweest, dat ik er geen woorden voor kon vinden. Hoewel na deze verhalen was dat maar voor een ogenblik.
Op het moment, dat de auto's gestart werden begon de regen ook te vallen en ik moet zeggen we kregen onderweg heel wat hoosbuien te verduren. Ik zeg we, maar dat waren natuurlijk de chauffeurs Huub en Lieke. Ze bewezen zeer betrouwbaar te zijn en verstandiger, dan die halve garen, die ons in stromende regen nog met een vaartje van ver boven de 120 voorbij vlogen, een golf van water over onze voorruit spoelend.
Bij het naderen van ons eigen Brabant werd de regen wat minder en toen we Helmond binnenreden scheen de zon weer. Zo was het dus weer:
EIND GOED! AL GOED!
